هر کس توانست به محفل عزایش آمد و مهم تر اینکه؛ همه و همه احساس تألم، تحسر و ابراز همدردی نمودند.
صدای جنوب:
ایل احساس به وقت حیات و احساس ایل به وقت ممات
به نام خدای حیات و ممات
مقدمتاً ۲ نکته رامعروض بدارم.
۱- با علم به اینکه ٫٫ممات٫٫ اسم جمع است و معمولا برای مفرد به کار نمی رود اما چون استاد فریدون داوری در حقیقت یک فرهنگ و مکتب و در ادبیات فارسی، رسانه و مطبوعات سرآمد و ممتاز بوده به ویژه در آیین، تاریخ، آداب، رسوم، سنت، گفتمان و سلوک زندگی ایلی و عشایری یک دائره المعارف جامع بوده که در جهت احیا و اعتلای آن نیز کوشش فراوان نموده است، بهمین مناسبت اگر گفته شود از جمله نمادهای قوم اصیل لر نیز به شمار می آید سخنی به گزاف نبست، لذا سزا است که واژه ی ممات در فراق و هجرانش بکار برده شود.
۲- مراد از ایل، معنای مصطلح آن نیست بلکه عموم مخاطبان، خوانندگان و اشعار و آثار خالق آواها و نواها(استاد داوری) را شامل می شود.
این روزها که استان کهگیلویه و بویراحمد و انبوه دوست‌دارانش در اقصی نقاط ایران اسلامی در فراقش به سوگ نشسته اند ناخودآگاه و آگاهانه سرودها، اشعار و دکلمه های آن استاد فرزانه توسط مردم زمزمه می شوند که میتوان سروده ی ایل احساس که تلفیقی از احساس، عاطفه و اندیشه است را بعنوان مصداق و سَمبُل نام برد چراکه هم سوز و جذابیت بیشتری به خود گرفته و هم با این ایام عروجش همخوانی و هم نوایی دارد.
البته که به مناسبات مختلف از فصول سال گرفته تا مناسبات مختلف اجتماعی، مذهبی و عاشورایی، نیز آثار دکتر داوری تحت عناوین شعر، نثر، نوحه و سرودِ مناسب با بزمِ سرور، الا ماشاءالله وجود دارند که مورد استفاده عموم تا صدا و سیما قرار می گیرند.
گفته شده اشعار سروده ی خالق واژه ها و اصطلاحات، به حدود ۱۰ هزار بیت می رسند که در نوع خود آماری جالب و خیره کننده است.
او با عشق، ذوق و استعداد ذاتی خویش، خواند، نوشت و سرود تا مردم عزیز هر دو روی سکه ی احساس با مفهومی بس عمیق و فراگیر را با تمام وجود درک و مشاهده نمایند (به وقت غم، احساس اندوه و به وقت بزم، احساس شعف) و این هنر، ظرفیت و هدیه ای است که از هر کسی بر نمی آید.
این امر مربوط به دوران حیات و عمر شریف و پربار استاد داوری عزیز است اما اکنون و در نبود او احساس ایل فقط یک سکه دارد و آن هم اندوه و ماتم زایدالوصف به جهت فراق و رحلت استاد است.
باید درود فرستاد بر مردم قدرشناس و فرهنگ دوست.
و باید که تحسین کرد آنان را
چراکه در سوگ استاد، سنگ تمام گذاشته شد و به قول ادیبان حق مطلب را ادا.
هر کس توانست نوشت.
هرکس توانست گفت.
هرکس توانست سرود.
و هر کس(حقیقی و حقوقی) به فراخور ظرفیت، توان و درک و توان خویش ابراز ارادت و همدردی نمود.
هر کس توانست به محفل عزایش آمد و مهم تر اینکه؛ همه و همه احساس تألم، تحسر و ابراز همدردی نمودند.
و اینگونه بود که در زمره ی اساطیر و مشاهیر قرار گرفت.
بنده نیز حسب ارادت و با قلبی آکنده از غم و اندوه، رحلت آن استاد فرزانه و کم نظیر را به حضور تمامی دوست‌دارانش در تمامی حوزه های اجتماعی خاصه بیت مکرم و اقارب و بستگانش تسلیت عرض می کنم و علو درجات در سرای باقی برای آن رحیل عزیز را از خدای بزرگ خواهانم.
روحش شاد و یادش همواره گرامی باد.
سید حسین رهی
