به نام خدایی که مرگ آفرید. انـّالله و انا الیه راجعون. کوچ ابدی هنرمند بنام دیارمان زنده یاد آقای بزرگیان که حنجره اش رسانه انعکاس غیرت، اخلاق،غیرت دینی، حماسه و عاطفه دیار دیرینه مان بود، تاسفبار است و دلگزا. هنرمندانی این چنین که تاریخ سرشار از افتخارات و فراز و فرودهای قوم بشکوه لُر را […]
به نام خدایی که مرگ آفرید.
انـّالله و انا الیه راجعون.
کوچ ابدی هنرمند بنام دیارمان زنده یاد آقای بزرگیان که حنجره اش رسانه انعکاس غیرت، اخلاق،غیرت دینی، حماسه و عاطفه دیار دیرینه مان بود، تاسفبار است و دلگزا.
هنرمندانی این چنین که تاریخ سرشار از افتخارات و فراز و فرودهای قوم بشکوه لُر را با چاشنی عاطفه و غیرت در حنجره خویش فریاد می زنند، در ذهن و زبان مردم و آیندگان،ماندگاراند و جاویدان.
اینجانب کوچ ابدی این هنرمند فقید را به فرزندان، بیت معزَّی، خانواده گرانمایه دبیقی و دیار هنرپرور چرام تعزیت می گویم و تسلیت.
و این چند بیت شعرم را به روان آن متوفای مومن و متدین تقدیم می کنم:
/تسلیت بر دیار اهل هنر/
کوچ آن مرد،نازنین گوهر/در هنر،گوهر دیارم بود/سند زنده تبارم بود/گرچه اینک بزرگیان مرده ست،/گرچه ایلی زٍ داغش افسرده ست/گرچه کوچیده از دیار چرام،/آن هنرمند شهره خوشنام،/و صدایش اگرچه خاموش است،/ایل اگر در غمش سیه پوش است،/کی رَوَد یاد و خاطرش از یاد/کی رود آن صدای دل بر باد/نغمه های حماسی اش در گوش،/روشن است و نمی شود خاموش/و صدایش برای مردم بود/پلی از عاطفه،تفاهم بود/گرچه از کوچه دلم کوچید،/و چرام از غمش،سیه پوشید،/همه جا از بزرگیان یاد است،/همه جا ردٍّ پای استاد است/ و السلام.
سیاوش نریمان
