در واقع حالت دوم به نوعی ناامید شدن اصولگرایان از فتح کرسی ریاست جمهوری و سرمایه گذاری بر شوراهای شهر است. در این سناریو اصولگرایان سهم بیشتری برای خود از انتخابات های سال ۹۶ متصورند.
پایگاه خبری صدای جنوب:
محمدعلی وکیلی در سرمقاله روزنامه ابتکار پیرامون سناریوهای پیش روی اصولگرایان درپسااحمدی نژاد نوشت:
هفته گذشته مقام معظم رهبرى به تحرکات انتخاباتی محمود احمدی نژاد، « رسما» واکنش نشان دادند. با توصیه آشکار و رسمی ایشان، می توان گفت در انتخابات سال آینده شاهد نامزدی رسمی احمدی نژاد نخواهیم بود!
با این احتساب یکی از ابهامات پیرامون ثبت نام و با عدم ثبت نام احمدی نژاد برطرف شد.
با وجود عدم ثبت نام احمدی نژاد، سناریوهای دیگری پساروی تحلیل گران انتخابات سال ٩۶ مطرح می شود.
١- سناریوی اول، حکایت از آن می کند اصولگرایانی که دل به احمدی نژاد خوش کرده بودند با وجود توصیه رهبرى، نه دل از احمدی نژاد بکنند و نه از انتخابات! احتمال می رود اینان که اغلب پایداری ها هستند، همچنان به زلف احمدی نژاد آویخته باشند و با محوریت او و با چهره جدید به مصاف روحانی بروند. این حالت چندان تفاوتی با حضور احمدی نژاد ندارد. به همین سبب در چنین حالتی، اصولگرایان معتدل و مخالفان احمدی نژاد همه به روحانی می پیوندند. لذا در یکسو، احمدی نژاد و پایداری ها و اصولگرایان تندرو می روند، و در سوی دیگر اصلاح طلبان و اصولگرایان معتدل به صف می شوند.
۲- درشوراهای دوم، احمدی نژاد نه تنها در انتخابات ثبت نام نمی کند بلکه با درک عمق توصیه رهبری، به صورت واقعی در انتخابات ۹۶ حضور ندارد. و به صورت کامل از انتخابات ریاست جمهوری ۹۶ کنار می رود. در این صورت سایر اصولگرایان به احتمال زیاد چهره رای آور و پاستوریزه تری دست و پا می کنند تا با آن مقابل روحانی صف بکشند. احمدی نژاد نیز در این حالت از انتخابات ریاست جمهوری به انتخابات شوراها شیفت می کند و هم و غمش را خرج فتح شورا ها می کند تا یکبار دیگر از شوراهای شهر آغاز کند. در این صورت خواه ناخواه انتخابات باز هم قطبیزه می شود چرا که انسجام اصولگرایان در انتخابات ریاست جمهوری از یک سوی، و حضور احمدی نژاد از سوی دیگر، به اتحاد و انسجام اصلاح طلبان و حامیان دولت خواهد انجامید. در تشخیص سرنوشت این حالت چند نکته وجود دارد.
در انتخابات شوراها، احمدی نژاد و تیمش آن چنان اقبال ندارند که در ریاست جمهوری داشتند. یعنی بخش مهمی از کاریزما و تاثیر احمدی نژاد بر قشر خاصی از جامعه، تنها در کسوت نامزد ریاست جمهوری قابل تحقق است. به عبارتی او به آرایی دلخوش بود که در سطح رقابت ریاست جمهوری برایش قابل اخذ بود. این آرا قطعا در انتخابات شورای شهر، چنان در دسترس او نیست. از طرف دیگر سبد رایی که احمدی نژاد به آن چشم داشت، در دسترس سایر اصولگرایان هم نیست. جذب آن آرا به شدت به شخصیت احمدی نژاد وابسته بود. به همین سبب جذب آن آرا برای سایر اصولگرایان، سخت می نماید. آن هم اصولگرایی که نه تنها حمایت احمدی نژاد را ندارد بلکه شاید به علت عبور از احمدی نژاد، به طعن های او نیز نواخته شود. در این صورت می توان گفت، روحانی در انتخابات کار ساده تری دارد نسبت به آنچه در سناریوی اول محتمل بود. در شوراها، ضریب موفقیت آنها بیشتر از حالت اول می شود اما چندان که برای حضور احمدی نژاد در انتخابات ریاست جمهوری متصور بودند قادر به موج آفرینی نیستند.
حالت سومی نیز محتمل است. اینکه اصولگرایان به حمایت از روحانی به صف شوند و اصلاح طلبان نیز گزینه جدیدی برکشند و یک دو قطبی شکل دهند؛ اما این بار در سوی اصولگرایان، روحانی بایستد و در سوی اصلاح طلبان کس دیگر! این حالت بسیار بعید به نظر می رسد. آنچه قریب می نماید حالت دوم است. در واقع حالت دوم به نوعی ناامید شدن اصولگرایان از فتح کرسی ریاست جمهوری و سرمایه گذاری بر شوراهای شهر است. در این سناریو اصولگرایان سهم بیشتری برای خود از انتخابات های سال ۹۶ متصورند.
