ﺍﻭﻟﯿﻦ ﻋﻤﻞ ﻣﻮﻓﻖ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﮐﺒﺪ ﺩﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﭼﻬﺎﺭﺩﻫﻢ ﺧﺮﺩﺍﺩﻣﺎه ﺳﺎﻝ ۱۳۷۲ ﺗﻮﺳﻂ « ﺩﮐﺘﺮ ﻣﻠﮏ ﺣﺴﯿﻨﯽ » ﺩﺭ ﺷﯿﺮﺍﺯ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺷﺪ ﻭ ﻋﻨﻮﺍﻥ « ﭘﺪﺭ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﮐﺒﺪ ﺍﯾﺮﺍﻥ » ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﻮﺩ ﮐﺮﺩ .
ﻣﻌﻠﻢ ﻋﺸﺎﯾﺮﯼ ﮐﻪ ﭘﺪﺭ ﭘﯿﻮﻧﺪﮐﺒﺪ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺷﺪ ﻧﻔﺮ ﺍﻭﻝ ﻗﺼﻪ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺭﻭﺳﺘﺎﯼ ﭼﺸﻤﻪ ﭼﻨﺎﺭ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻥ ﺑﻮﯾﺮﺍﺣﻤﺪ ﺑﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﺁﻣﺪ . ﺍﺯ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﭘﺪﺭﺵ ﻣﺮﯾﺾ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻭﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﺯﯾﺮ ﺳﺎﯾﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﭘﻨﺎه ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ . ﺑﻪ ﮔﺰﺍﺭﺵ ﺻﺪﺍﯼ ﺟﻨﻮﺏ، ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎﯼ ﻧﮑﻮﺩﺍﺷﺖ ﭘﺪﺭ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﮐﺒﺪ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﮐﻪ ﻧﺎﻣﯽ ﺁﺷﻨﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺟﻬﺎﻧﯿﺎﻥ ﺩﺭ ﺣﻮﺯه ﭘﺰﺷﮑﯽ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺻﺒﺢ ﺭﻭﺯ ﭘﻨﺞ ﺷﻨﺒﻪ ﺑﺎ ﺑﺎﺯﺩﯾﺪ ﺍﺯ ﺑﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﺧﯿﺮﯾﻪﯼ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﮎ ﺻﺪﺭﺍﯼ ﺷﯿﺮﺍﺯ ﺁﻏﺎﺯ ﺷﺪ . ﺑﻌﺪﺍﺯﻇﻬﺮ ﻧﯿﺰ ﺍﯾﻦ ﺁﯾﯿﻦ ﻧﮑﻮﺩﺍﺷﺖ ﺑﺎ ﺣﻀﻮﺭ ﭼﻬﺮهﻫﺎﯼ ﻣﻄﺮﺡ ﻋﻠﻤﯽ ﻭ ﻋﻼﻗﻤﻨﺪﺍﻥ ﻣﺮﺩﻣﯽ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﺩ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻫﯽ ﺷﯿﺮﺍﺯ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﯾﺎﻓﺖ . ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺑﻬﺎﻧﻪﺍﯼ ﺷﺪ ﺗﺎ ﮔﻔﺖﻭﮔﻮﯼ ﺍﯾﻦ ﻧﺨﺒﻪﯼ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﻭ ﺍﻓﺘﺨﺎﺭ ﺍﺳﺘﺎﻥﻫﺎﯼ ﻓﺎﺭﺱ ﻭ ﮐﻬﮕﯿﻠﻮﯾﻪ ﻭ ﺑﻮﯾﺮﺍﺣﻤﺪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﭘﺰﺷﮑﯽ « ﺳﭙﯿﺪ » ﻣﻨﺘﺸﺮ ﮐﻨﯿﻢ . ﮔﻔﺖﻭﮔﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺍﺯ ﺯﺍﺩﮔﺎﻫﺶ ﻭ ﺷﺮﺍﯾﻂ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺁﻏﺎﺯﯾﻦ ﺯﻧﺪﮔﯽﺍﺵ ﮔﻔﺘﻪ ﻭ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺍﺻﻼً ﻗﺮﺍﺭ ﻧﺒﻮﺩه ﮐﻪ ﭘﺰﺷﮏ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺣﺘﯽ ﻓﮑﺮﺵ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻧﻤﯽﮐﺮﺩه ﺍﺳﺖ . ﺍﻭ ﻭﺭﻭﺩﺵ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺩﻧﯿﺎﯼ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﮐﺒﺪ ﺷﺮﺡ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ .
ﭘﺴﺮﮎ ﻗﺼﻪ ﻣﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﻣﺤﺼﻞ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺎﯾﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺩﻟﯿﻞ ﺑﯿﻤﺎﺭﯼ ﮐﺒﺪ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩ . ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺩﺭ ﺳﻦ ۳۵ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﻓﻮﺕ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺗﺤﺖ ﻗﯿﻤﻮﻣﯿﺖ ﭘﺪﺭ ﺑﺰﺭﮒ ﺁﯾﺖ ﺍﻟﻠﻪ ﺳﯿﺪ ﺻﺪﺭ ﺍﻟﺪﯾﻦ ﻣﻠﮏ ﺣﺴﯿﻨﯽ ﺁﺻﺪﺭﺍ ﺩﺭﺁﻣﺪﻧﺪ .
ﻣﺮﮒ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﺎﻃﺮه ﺩﺭﺩﻧﺎﮐﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﭘﺴﺮﮎ ﻗﺼﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﮐﺒﺪ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩ . ﺩﺭﺩﯼ ﮐﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺍﺯ ﭘﺲ ﮔﺬﺷﺖ ۵۰ ﺳﺎﻝ ﺑﻐﺾ ﻓﺮﻭﺧﻔﺘﻪﺍﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻣﺎﻧﺪه .
ﻗﻬﺮﻣﺎﻥ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻣﺎ ﻭﻟﯽ ﻟﺤﻈﻪﺍﯼ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﻧﺸﺪ . ﺍﺯ ﺭﻭﺳﺘﺎﻫﺎﯼ ﻋﺸﺎﯾﺮﯼ ﺩﺭﺱ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﺭﺱ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﭘﺰﺷﮑﯽ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺳﺎﻝﻫﺎ ﺟﺮﺍﺣﯽﻫﺎﯼ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺯﻣﺎﻥ ﺟﻨﮓ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻃﯽ ﯾﮏ ﺩﻭﺭه ﺗﺨﺼﺼﯽ ﺩﺭ ﻣﻌﺘﺒﺮﺗﺮﯾﻦ ﻣﺮﮐﺰ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﻪ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺑﺰﺭﮒﺗﺮﯾﻦ ﺟﺮﺍﺣﺎﻥ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﮐﺒﺪ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪ .
ﺍﻭﻟﯿﻦ ﻋﻤﻞ ﻣﻮﻓﻖ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﮐﺒﺪ ﺩﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﭼﻬﺎﺭﺩﻫﻢ ﺧﺮﺩﺍﺩﻣﺎﻩ ﺳﺎﻝ ۱۳۷۲ ﺗﻮﺳﻂ « ﺩﮐﺘﺮ ﻣﻠﮏ ﺣﺴﯿﻨﯽ » ﺩﺭ ﺷﯿﺮﺍﺯ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺷﺪ ﻭ ﻋﻨﻮﺍﻥ « ﭘﺪﺭ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﮐﺒﺪ ﺍﯾﺮﺍﻥ » ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﻮﺩ ﮐﺮﺩ . ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻭﻟﺘﯽ ﺩﺭﺟﻪﯾﮏ ﺩﺍﻧﺶ ﺍﺯ ﺳﻮﯼ ﺭﺋﯿﺲﺟﻤﻬﻮﺭ ﺑﻪ ﺩﮐﺘﺮ « ﺳﯿﺪ ﻋﻠﯽ ﻣﻠﮏ ﺣﺴﯿﻨﯽ » ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺟﺮﺍﺡ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﮐﺒﺪ ﺩﺭ ﺧﺎﻭﺭﻣﯿﺎﻧﻪ ﺍﻫﺪﺍ ﺷﺪ . ﺳﺎﻻﻧﻪ ﺣﺪﻭﺩ ۱۰۰ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﮐﺒﺪ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺩﺭ ﺷﯿﺮﺍﺯ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﻟﯿﻞ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﻭ ﺗﺨﺼﺼﯽ ﺑﻮﺩﻥ ﺁﻥﻫﺎ، ﺍﺯ ﺷﯿﺮﺍﺯ ﺑﻪﻋﻨﻮﺍﻥ ﺑﺰﺭﮒﺗﺮﯾﻦ ﻣﺮﮐﺰ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﮐﺒﺪ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺩﻧﯿﺎ ﯾﺎﺩ ﻣﯽﺷﻮﺩ .
ﻭﯼ ﺍﺯ ﻣﻮﺳﺴﺎﻥ ﺑﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﺍﻋﻀﺎﯼ ﺑﻮﻋﻠﯽ ﺳﯿﻨﺎﯼ ﺷﯿﺮﺍﺯ، ﺭﺋﯿﺲ ﺩﻭﺭﻩﺍﯼ ﺍﻧﺠﻤﻦ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﺍﻋﻀﺎﯼ ﺧﺎﻭﺭﻣﯿﺎﻧﻪ ﻭ ﻋﻀﻮ ﻓﺮﻫﻨﮕﺴﺘﺎﻥ ﻋﻠﻮﻡ ﭘﺰﺷﮑﯽ ﺍﺳﺖ .
ﺍﻭ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ : « ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﯾﻦ ﺳﺎﻝﻫﺎ ﻓﻘﻂ ﺗﻘﺪﯾﺮ ﺑﻮﺩ، ﺍﺗﻔﺎﻕﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺩﺍﻧﻢ ﭼﺮﺍ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﻣﺴﯿﺮ ﺯﻧﺪﮔﯽﺍﻡ ﺭﺍ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮﺩ . ﻣﻦ ﺍﺻﻼً ﻗﺮﺍﺭ ﻧﺒﻮﺩ ﭘﺰﺷﮏ ﺷﻮﻡ ﻭ ﺑﻪ ﭘﺰﺷﮑﯽ ﺣﺘﯽ ﻓﮑﺮ ﻫﻢ ﻧﻤﯽﮐﺮﺩﻡ، ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﻣﻌﻠﻢ ﻣﺪﺍﺭﺱ ﻋﺸﺎﯾﺮﯼ ﺷﺪﻡ . ﻭﻟﯽ ﻣﺎ ﺑﭽﻪﻫﺎﯼ ﻋﺸﺎﯾﺮ ﯾﮏ ﻭﯾﮋﮔﯽ ﻣﺸﺘﺮﮎ ﺩﺍﺭﯾﻢ . ﯾﮏﺟﺎ ﺑﻨﺪ ﻧﻤﯽﺷﻮﯾﻢ ﻭ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﯾﮏﭼﯿﺰﯼ ﻫﺴﺘﯿﻢ .
ﻣﻦ ﺩﺭ ﺭﻭﺳﺘﺎﯾﯽ ﺍﺯ ﺗﻮﺍﺑﻊ ﺑﻮﯾﺮﺍﺣﻤﺪ ﺑﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﺁﻣﺪﻡ . ﺑﻮﯾﺮﺍﺣﻤﺪ ﻗﺴﻤﺖ ﺳﺮﺩﺳﯿﺮﯼ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻭ ﮐﻬﮑﯿﻠﻮﯾﻪ ﮔﺮﻣﺴﯿﺮﯼ ﺑﻮﺩ . ﺑﻮﯾﺮﺍﺣﻤﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﯾﺦ، ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻧﺎﺍﻣﻨﯽ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﮔﻬﮕﺎﻩ ﻋﻠﯿﻪ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻗﯿﺎﻡ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﮐﻮﻫﺴﺘﺎﻧﯽ ﻧﺎﺍﻣﻨﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺑﻮﺩ، ﺣﺘﯽ ﺯﻣﺎﻥ ﺷﺎﻩ ﻫﻢ ﯾﮏ ﻗﺎﺋﻠﻪ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۴۲ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻣﺪ .
ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﻮﯾﺮﺍﺣﻤﺪ ﻓﻘﻂ ۵ ﯾﺎ ۶ ﺩﺑﺴﺘﺎﻥ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﺁﻥﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﺖ ﭘﺮﻓﺴﻮﺭ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺳﺎﻣﺎﻧﺪﻫﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﻼﻫﺎﯼ ﺩﻩ ﺭﺍ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﻌﻠﻢ ﺍﯾﻦ ﻣﺪﺍﺭﺱ ﺷﻮﻧﺪ . ﻣﻌﻠﻢﻫﺎﯼ ﻋﺸﺎﯾﺮﯼ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﯿﻦ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺗﺎ ۵ ﺍﺑﺘﺪﺍﯾﯽ ﺩﺭﺱﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ .
ﻧﻈﺮﺷﺎﻥ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺩﯾﭙﻠﻢ ﺑﮕﯿﺮﺩ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﻌﻠﻤﯽ ﻋﺸﺎﯾﺮ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻣﯽﺭﻭﺩ . ﻣﻦ ﮐﻼﺱ ۱۱ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻢ ﺷﺪﻡ . ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﻭﺭﻩ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺭﺍ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺭﻭﺳﺘﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﯽﺭﻓﺘﯿﻢ . ﻧﺰﺩﯾﮏﺗﺮﯾﻦ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ۵ ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﺩﺭ ﺭﻭﺳﺘﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻣﺎﻩ ﺩﻭﺍﻥ . ﺭﺍﻫﯽ ﮐﻪ ﻫﺮﺭﻭﺯ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﻣﯽﺭﻓﺘﯿﻢ ﻭ ﺑﺮﻣﯽﮔﺸﺘﯿﻢ . ﯾﺎﺩﻡ ﻫﺴﺖ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺴﯿﺮ ﺗﺮﺩﺩﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﯿﺮﺍﺯ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ ۷ ﻣﺎﻩ ﺳﺎﻝ ﺑﻪ ﺩﻟﯿﻞ ﺑﺮﻑﻫﺎﯼ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺑﺴﺘﻪ ﻣﯽﺷﺪ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍﻩ ﺍﺭﺗﺒﺎﻃﯽ ﺑﺎ ﻫﯿﭻ ﺷﻬﺮ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﻧﺪﺍﺷﺘﯿﻢ . ﻫﻤﯿﻦ ﺷﺮﺍﯾﻂ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﮐﻼﺱ ﺷﺸﻢ ﺩﺭﺱ ﺑﺨﻮﺍﻧﻨﺪ ﻣﮕﺮ ﯾﮏ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺍﺳﺘﺜﻨﺎﯾﯽ ﻣﯽﺍﻓﺘﺎﺩ . »
ﺑﺮﺍﯼ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺘﺜﻨﺎ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺍﻓﺘﺎﺩ؟
ﺍﺗﻔﺎﻗﯽ ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺮ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ ﺭﺍ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺩﺍﺩ ﻭﺟﻮﺩ ﻋﻤﻮﯾﻢ ﺑﻮﺩ . ﻋﻤﻮﯼ ﻣﻦ ﺁﯾﺖﺍﻟﻠﻪ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﻭ ﺧﻮﺵﻧﺎﻣﯽ ﺩﺭ ﺷﯿﺮﺍﺯ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻼﺱ ﺷﺸﻢ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ ﻭ ﻣﯽﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﻣﻌﻠﻢ ﻋﺸﺎﯾﺮﯼ ﺷﻮﻡ ﻭ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺭﺍﻫﯽ ﻏﯿﺮﺍﺯﺍﯾﻦ ﻫﻢ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻪ ﺷﯿﺮﺍﺯ ﺑﺮﺩ . ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﻋﻠﻤﯿﻪﺍﯼ ﮐﻪ ﺩﺭﺱ ﻣﯽﺩﺍﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺣﺠﺮﻩ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﻣﺎﻧﺪﻡ ﻭ ﺭﻓﺘﻢ ﺩﺑﯿﺮﺳﺘﺎﻥ .
ﺍﮔﺮ ﻋﻤﻮﯾﻢ ﻧﺒﻮﺩ، ﻣﻦ ﺍﻻﻥ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻧﺒﻮﺩﻡ، ﺍﯾﻦ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺟﻨﺲ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺗﻔﺎﻕﻫﺎﯾﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺮ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ ﺭﺍ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺩﺍﺩ ﻭﮔﺮﻧﻪ ﻣﻦ ﻣﻌﻠﻢ ﻋﺸﺎﯾﺮﯼ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪﻡ . ﺧﻼﺻﻪ ﺁﻣﺪﻡ ﺷﯿﺮﺍﺯ ﻭ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺩﺑﯿﺮﺳﺘﺎﻥ ﻫﻢ ﮔﺬﺷﺖ . ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺎﻝﻫﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻌﻄﯿﻼﺕ ﻋﯿﺪ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺴﺘﯿﻢ ﺑﻪ ﺭﻭﺳﺘﺎﯼ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺑﺮﮔﺮﺩﯾﻢ . ﺍﺯ ﺷﯿﺮﺍﺯ ﻣﯽﺭﻓﺘﯿﻢ ﺍﺭﺩﮐﺎﻥ ﻭ ﺑﻌﺪ ﯾﺎﺳﻮﺝ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﯾﺎﺳﻮﺝ ۱۰۰ ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮ ﺩﯾﮕﺮ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﻣﯽﺭﻓﺘﯿﻢ ﺗﺎ ﺑﺮﺳﯿﻢ ﺧﺎﻧﻪ .
ﺗﻤﺎﻡ ﺍﯾﻦ ﺭﺍﻩ ﺭﺍ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﻣﯽﺭﻓﺘﯿﺪ؟
ﻣﺴﯿﺮ ﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺟﺎﺩﻩﺍﯼ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﺭﺿﺎﺷﺎﻩ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺩﺭﮔﯿﺮﯼﻫﺎﯼ ﺑﻮﯾﺮﺍﺣﻤﺪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﻥﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺳﺎﻝ ﺑﻪ ﺩﻟﯿﻞ ﺑﺮﻑ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺎ ﺩﻭ ﺭﻭﺯ ﺭﺍﻩ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﻣﯽﺭﻓﺘﯿﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﺳﯿﻢ . ﺗﺎ ﯾﺎﺳﻮﺝ ۱۵۵ ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﮐﻮﻩ ﻭ ﺩﺷﺖ ﻭ ﮔﺮﺩﻧﻪﻫﺎ ﻣﯽﮔﺬﺷﺘﯿﻢ ﺗﺎ ﺑﺮﺳﯿﻢ، ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺑﺮﻑ، ﻟﺒﺎﺱ ﻭ ﮐﻔﺶ ﻣﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻟﺒﺎﺱ ﻭ ﮐﻔﺶﻫﺎﯼ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﺣﺘﯽ ﺍﮔﺮ ﻫﻢ ﺑﻮﺩ ﻣﺎ ﭘﻮﻝ ﻧﺪﺍﺷﺘﯿﻢ ﻭ ﺑﺎ ﺣﺪﺍﻗﻞﻫﺎ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﺮﺩﯾﻢ .
ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺎ ﺩﺭﺱ ﻣﯽﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ؟
ﺧﻮﺍﻫﺮﻡ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺰﺭﮒﺗﺮ ﺑﻮﺩ ﺧﯿﻠﯽ ﺯﻭﺩ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﮐﺮﺩ ﻭﺍﺻﻼ ﺩﺭﺱ ﻧﺨﻮﺍﻧﺪ ﻭﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭﻫﺎﯾﻢ ﻣﻌﻠﻢ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺩﯾﮕﺮﻡ ﺭﻓﺖ ﺳﺮﺍﻍ ﻋﮑﺎﺳﯽ
ﭼﺮﺍ ﻓﻘﻂ ﺷﻤﺎ ﭘﯿﮕﯿﺮ ﺩﺭﺱ ﻭ ﺩﺑﯿﺮﺳﺘﺎﻥ ﺑﻮﺩﯾﺪ؟
ﻧﻤﯽﺩﺍﻧﻢ ﭼﺮﺍ ﻭﻟﯽ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﺭﺱ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻢ .
ﺗﺎ ﺯﻣﺎﻥ ﺩﯾﭙﻠﻢ ﺷﯿﺮﺍﺯ ﻣﺎﻧﺪﯾﺪ؟
ﺑﻠﻪ ﺗﺎ ﺳﺎﻝ ۴۷ ﮐﻪ ﮐﻼﺱ ﯾﺎﺯﺩﻫﻢ ﺑﻮﺩﻡ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻋﯿﺪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺭﻭﺳﺘﺎﯾﻤﺎﻥ ﺩﯾﺪﻡ ﮐﻪ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺑﻪﺷﺪﺕ ﻣﺮﯾﺾ ﺍﺳﺖ . ﺑﺎ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﮑﺎﻓﺎﺕ ﻭ ﺳﺨﺘﯽ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﯿﺮﺍﺯ ﺑﺮﺩﯾﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺪﺍﻭﺍ، ﻭﻟﯽ ﮐﺎﺭ ﺍﺯ ﮐﺎﺭ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺩﻭ ﻣﺎﻩ ﮐﻪ ﺩﺭﺩ ﮐﺸﯿﺪ ﺩﺭ ﺳﻦ ۳۴ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺑﻪ ﺩﻟﯿﻞ ﻧﺎﺭﺳﺎﯾﯽ ﮐﺒﺪﯼ ﻓﻮﺕ ﮐﺮﺩ . ﺍﺗﻔﺎﻗﯽ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻢﺭﯾﺨﺖ . ﻣﻦ ﺍﺯ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﭽﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﭘﺪﺭﻡ ﻣﺮﯾﺾﺍﺣﻮﺍﻝ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻋﻤﻼً ﺗﺮﺑﯿﺖ ﻭ ﻗﯿﻤﻮﻣﯿﺖ ﻣﺎ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺑﺰﺭﮔﻢ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﺣﺎﻧﯿﻮﻥ ﺳﺮﺷﻨﺎﺱ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﻮﺩ . ﺁﯾﺖﺍﻟﻠﻪ ﺻﺪﺭﺍﻟﺪﯾﻦ ﻣﻠﮏ ﺣﺴﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺮﺍﻗﺐ ﻣﺎ ﺑﻮﺩ . ﻣﻦ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺭﻭﺣﺎﻧﯽﺍﯼ ﺑﻮﺩﻡ .
ﻭ ﺍﯾﻦ ﻧﺴﺐ ﺭﻭﺣﺎﻧﯽ ﺑﻮﺩﻥ ﺭﺍ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻧﺪﺍﺩﯾﺪ؟
ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮐﻪ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﭘﯿﺪﺍ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ ﻣﺎ ﻧﺎﺧﻠﻒ ﺷﺪﯾﻢ ﻭ ﻫﯿﭻﮐﺪﺍﻡ ﺭﻭﺣﺎﻧﯽ ﻧﺸﺪﯾﻢ . ﻣﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻓﻮﺕ ﮐﺮﺩ ﺩﯾﮕﺮ ﺩﺭﺱ ﻧﺨﻮﺍﻧﺪﻡ . ﭼﻨﺎﻥ ﺿﺮﺑﻪ ﺭﻭﺣﯽ ﺑﺪﯼ ﺧﻮﺭﺩﻡ ﮐﻪ ﺗﺮﮎ ﺗﺤﺼﯿﻞ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﻧﺮﻓﺘﻢ . ﻓﻮﺕ ﻣﺎﺩﺭ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻣﻬﻢﺗﺮﯾﻦ ﻧﻘﺎﻁ ﻋﻄﻒ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ .
ﺧﻼﺻﻪ ﺑﻪ ﺷﯿﺮﺍﺯ ﺑﺮﻧﮕﺸﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻩ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻣﻌﻠﻢ ﻋﺸﺎﯾﺮﯼ ﺷﻮﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺗﺸﻮﯾﻖ ﭘﺪﺭﺑﺰﺭﮔﻢ ﺭﻓﺘﻢ . ﻣﺴﺌﻮﻝ ﺍﻣﻮﺭ ﻋﺸﺎﯾﺮﯼ ﯾﮏ ﺁﻗﺎﯾﯽ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺁﻗﺎﯼ ﺣﺒﺸﯽ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻤﮏ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺗﺸﻮﯾﻘﻢ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺩﯾﭙﻠﻢ ﺑﮕﯿﺮﻡ . ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺎﻝ ﺷﺮﻭﻉ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﮐﻼﺱ ۱۱ ﻭ ۱۲ ﺭﺍ ﯾﮑﺠﺎ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﺑﺎ ﻣﻌﺪﻝ ۱۷ ﺩﯾﭙﻠﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ . ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺁﺩﻡﻫﺎ ﻣﺜﻞ ﯾﮏ ﻓﺮﻓﺮﻩ ﺍﺳﺖ ﻣﯽﭼﺮﺧﺪ ﻭ ﻣﯽﭼﺮﺧﺪ ﺗﺎ ﯾﮑﺠﺎﯾﯽ ﻣﯽﺍﯾﺴﺘﺪ ﺍﺻﻼً ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺧﻮﺩﺕ ﺩﺭ ﺁﻥ ﭼﺮﺧﺶ ﻧﯿﺴﺘﯽ . ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﻦ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻣﯽﺑﺮﺩ . ﺑﻌﺪ ﺭﻓﺘﻢ ﺭﻭﺳﺘﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻣﺰﺩﮎ ﻭ ﺳﻪ ﺳﺎﻝ ﻣﻌﻠﻢ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻮﺩﻡ ﺗﺎ ﺭﺳﯿﺪﻡ ﺑﻪ ﺳﻦ ﺳﺮﺑﺎﺯﯼ ﻭ ﺭﻓﺘﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻣﻌﺎﻓﯿﺖ ﺑﮕﯿﺮﻡ ﭼﻮﻥ ﮐﻔﯿﻞ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﻫﺎﯾﻢ ﺣﺴﺎﺏ ﻣﯽﺷﺪﻡ . ﻭﻗﺘﯽ ﺭﻓﺘﻢ ﺭﯾﯿﺲ ﭘﺎﺳﮕﺎﻩ ﮔﻔﺖ ﺍﮔﺮ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﯽ ﮎ ﻓﺎﻝ ﺗﺖ ﺭﺍ ﺑﮕﯿﺮﻡ ﺑﺎﯾﺪ ۲۰۰ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﻦ ﺑﺪﻫﯽ .
ﻣﻦ ﺍﺯ ﻃﺮﻓﯽ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ﺭﺷﻮﻩ ﺑﺪﻫﻢ ﻭ ﺍﺯ ﻃﺮﻓﯽ ﺗﻪ ﻗﻠﺒﻢ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺩﺭﺱ ﺑﺨﻮﺍﻧﻢ . ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ ﻋﺪﻭ ﺷﻮﺩ ﺳﺒﺐ ﺧﯿﺮ ﻣﻦ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﺑﺎﺯﯼ ﺑﺮﻭﻡ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻦ ﺍﺻﻼً ﻣﻌﺎﻓﯿﺖ ﻧﻤﯽﺧﻮﺍﻫﻢ . ﺍﺯ ﮐﻞ ﺑﻮﯾﺮﺍﺣﻤﺪ ﻓﻘﻂ ﺳﻪ ﺗﺎ ﺩﯾﭙﻠﻤﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺳﺮﺑﺎﺯﯼ ﺍﺳﻢ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﭼﻮﻥ ﺩﯾﭙﻠﻢ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﮔﺎﻥ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻣﯽﮐﺮﺩﯾﻢ . ﺳﻪﺗﺎﯾﯽ ﺑﺎ ﭼﻪ ﻣﮑﺎﻓﺎﺗﯽ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺭﺳﺎﻧﺪﯾﺪﻡ ﺗﻬﺮﺍﻥ . ﺳﺎﻝ ۱۳۵۰ ﺑﻮﺩ، ﻣﺎ ﺭﻓﺘﯿﻢ ﺗﻮﯼ ﺻﻒ ﻭ ﮔﺮﻭﻫﺎﻥ ﻣﺎ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺟﺪﺍ ﺷﺪ .
ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩﺍﯼ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺗﻮﯼ ﺻﻒ ﮐﻪ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﻣﯽﭘﺮﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺍﻫﻞ ﮐﺠﺎ ﻫﺴﺘﯿﺪ . ﻭﻗﺘﯽ ﻧﻮﺑﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺭﺳﯿﺪ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ، ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪ ﻫﻤﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﻮﯾﺮﺍﺣﻤﺪﯼﻫﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻣﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﺗﻨﮕﻪ ﮐﺸﺘﯿﺪ . ﺍﺯ ﻃﺮﻓﯽ ۱۳۵۰ ﺳﺎﻟﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﺟﺸﻦﻫﺎﯼ ۲۵۰۰ ﺳﺎﻟﻪ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺩﯾﭙﻠﻤﻪ ﻣﯽﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﺳﭙﺎﻩ ﺩﺍﻧﺶ . ﺩﻭﺗﺎ ﻫﻤﺸﻬﺮﯼ ﻣﺎ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻋﺒﺎﺱﺁﺑﺎﺩ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﻭﻟﯽ ﻭﻗﺘﯽ ﻧﻮﺑﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺭﺳﯿﺪ ﻫﻤﯿﻦ ﮔﺮﻭﻫﺒﺎﻥ ﺑﻪﻭﺿﻮﺡ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﯾﺮﺍﺣﻤﺪﯼ ﺭﺍ ﻧﻤﯽﺩﻫﻢ ﻭ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﯿﻦﺟﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﻦ ﭘﻮﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺑﮑﻨﻢ .
ﺧﻼﺻﻪ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻢ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﺣﺴﻦﺁﺑﺎﺩ ﻭ ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪﻡ . ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﭘﺎﺩﮔﺎﻥﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ ﻭ ﻓﺸﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ . ۵ ﺻﺒﺢ ﺻﺒﺤﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺭﮊﻩ ﺑﻮﺩ . ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﻣﻦ ﺣﺮﮐﺘﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺧﻮﺩﻡ ﺷﺎﻫﮑﺎﺭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺟﻬﺖ ﺯﻧﺪﮔﯽﺍﻡ ﺭﺍ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺩﺍﺩ .
ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﮐﻪ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ﺍﺯ ﺭﮊﻩ ﺻﺒﺤﮕﺎﻩ ﺑﺮﻣﯽﮔﺸﺘﯿﻢ ﻣﻌﺎﻭﻥ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﭘﺎﺩﮔﺎﻥ ﮐﻪ ﺳﺮﻫﻨﮕﯽ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﯿﺎﻁ ﺩﯾﺪﻡ ﻭ ﻧﻤﯽﺩﺍﻧﻢ ﺑﺎ ﭼﻪ ﺟﺮﺍﺗﯽ ﻭﻟﯽ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺍﺯ ﺻﻒ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺭﻓﺘﻢ ﺭﻭﺑﺮﻭﯼ ﺍﻭ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻡ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻦ ﯾﮏ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﺩﺍﺭﻡ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺷﻤﺎﺭﺍ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﻭ ﻋﺠﯿﺐ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﭘﺬﯾﺮﻓﺖ ﻭ ﻣﻦ ﺭﻓﺘﻢ ﺩﻓﺘﺮﺵ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ ﺍﯾﻦ ﮔﺮﻭﻫﺒﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﻮﯾﺮﺍﺣﻤﺪﯼﻫﺎ ﺗﻮﻫﯿﻦ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻧﺪﺍﺩﻩ ﻣﻦ ﺑﺮﻭﻡ ﺳﭙﺎﻩ ﺩﺍﻧﺶ .
ﺧﻼﺻﻪ ﻫﻤﺎﻥﺟﺎ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﺍﺩﻥ ﻭ ﺭﻓﺘﻢ ﺳﭙﺎﻩ ﺩﺍﻧﺶ ﻭ ﻫﻤﯿﻦ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻣﺴﯿﺮ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ ﺭﺍ ﺑﺎﺯﻫﻢ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺩﺍﺩ . ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﯾﮏ ﺩﻭﺭﻩ ﺳﻪﻣﺎﻫﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺷﯿﺮﺍﺯ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺭﻓﺘﻢ ﺳﭙﺎﻩ ﺩﺍﻧﺶ ﻣﺴﺠﺪﺳﻠﯿﻤﺎﻥ ﻭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺩﺭﺱ ﺑﺨﻮﺍﻧﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ . ﺿﺮﺑﻪ ﻓﻮﺕ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﮐﻤﺘﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﮐﻢﮐﻢ ﻣﯽﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﺮﮔﺮﺩﻡ .
ﺑﻪ ﺭﺷﺘﻪ ﺧﺎﺻﯽ ﻫﻢﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮﺩﯾﺪ، ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻣﺜﻼً ﺩﮐﺘﺮ ﺷﻮﯾﺪ؟
ﺍﺻﻼً ﺑﻪ ﭘﺰﺷﮑﯽ ﻓﮑﺮ ﻫﻢ ﻧﻤﯽﮐﺮﺩﻡ . ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﮑﻨﯿﺪ ﻭﻟﯽ ﺗﺎ ﻫﻤﯿﻦ ۵۰ ﺳﺎﻝ ﭘﯿﺶ ﺩﺭ ﮐﻞ ﺑﻮﯾﺮﺍﺣﻤﺪ ﯾﮏ ﭘﺰﺷﮏ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﺩﻭﺗﺎ ﭘﺰﺷﮏﯾﺎﺭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺍﺻﻼً ﺩﮐﺘﺮﯼ ﻧﺪﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﺑﺨﻮﺍﻫﻢ ﺍﻟﮕﻮﯼ ﺫﻫﻨﯽ ﻫﻢ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ . ﻓﻘﻂ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﻗﺒﻮﻝ ﺷﻮﻡ .
ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺎﻝ ﺁﻣﺪﻡ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﻭ ﮐﻨﮑﻮﺭ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺷﺮﮐﺖ ﮐﺮﺩﻡ . ۱۲۰ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺷﺮﮐﺖﮐﻨﻨﺪﻩ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻣﻦ ﭼﻮﻥ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮﺩﻡ ﭘﺰﺷﮑﯽ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﻤﯽﺷﻮﻡ، ﺭﺷﺘﻪ ﺍﻭﻝ ﺩﺍﻣﭙﺰﺷﮑﯽ ﺯﺩﻡ ﻭ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﻫﻢ ﻋﻠﻮﻡ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ . ﻫﺮ ﺩﻭ ﺭﺷﺘﻪ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﺷﺪﻡ . ﺭﺗﺒﻪﺍﻡ ﺯﯾﺮ ﺻﺪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﭘﺰﺷﮑﯽ ﻗﺒﻮﻝ ﺷﻮﻡ ﻭﻟﯽ ﻫﺮﭼﻘﺪﺭ ﭘﯿﮕﯿﺮﯼ ﮐﺮﺩﻡ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻃﺒﻖ ﺁﯾﯿﻦﻧﺎﻣﻪ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺭﺷﺘﻪ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺍﻭﻝ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﯼ ﻭ ﺑﻪﻧﺎﭼﺎﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺩﺍﻣﭙﺰﺷﮑﯽ ﺛﺒﺖﻧﺎﻡ ﮐﺮﺩﻡ .
ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﻭﻻﯾﺘﻤﺎﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﯽ ﺑﺎ ﻣﺎﺩﺭﺑﺰﺭﮔﻢ ﻭ ﺑﺎ ﯾﮑﺪﺳﺖ ﺭﺧﺘﺨﻮﺍﺏ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﻭ ﺭﻓﺘﻢ ﯾﮏ ﻣﺴﺎﻓﺮﺧﺎﻧﻪﺍﯼ ﺩﺭ ﻧﺎﺻﺮﺧﺴﺮﻭ ﮐﻪ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺷﭙﺶ ﺑﻮﺩ . ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺗﺎﺯﻩ ﺧﻮﺍﺑﮕﺎﻩ ﺍﻣﯿﺮﺁﺑﺎﺩ ﺳﺎﺧﺘﻪﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻇﺮﻓﯿﺘﺶ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻗﺮﻋﻪﮐﺸﯽ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ . ﻣﺎ ۳۶ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻭ ﻓﻘﻂ ﺩﻭﺗﺎ ﺳﻬﻤﯿﻪ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ﻭ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺩﺍﺩﻡ ﺭﺳﯿﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺑﮕﺎﻩ ﺑﺮﻭﻡ . ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻫﻤﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﺧﻼﺻﻪ ﯾﮏ ﺳﺎﻝ ﺩﺭﺱﻫﺎﯼ ﻣﺸﺘﺮﮐﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭘﺰﺷﮑﯽ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ﭘﺎﺱ ﮐﺮﺩﻡ ﻭﻟﯽ ﺍﺻﻼً ﺩﺍﻣﭙﺰﺷﮑﯽ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﺟﻠﺴﻪ ﺍﻭﻟﯽ ﮐﻪ ﺁﻧﺎﺗﻮﻣﯽ ﺧﻮﮎ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺩﯾﮕﺮ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻫﺮ ﺟﻮﺭﯼ ﺷﺪﻩ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺭﺷﺘﻪ ﺑﺪﻫﻢ ﻭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺩﺭﺱ ﺧﻮﺍﻧﺪﻡ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﻨﮑﻮﺭ . ﺑﺎ ﺭﺗﺒﻪ ﺧﻮﺏ ﻗﺒﻮﻝ ﺷﺪﻡ ﻭ ﻭﺍﺣﺪﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻗﺒﻮﻝ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﮐﻢﮐﻢ ﺩﺭ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺟﺎ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ .
ﻫﺰﯾﻨﻪ ﻫﺎﯾﺘﺎﻥ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﺎﻣﯿﻦ ﻣﯽﺷﺪ؟ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﮐﻤﮏ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ؟
ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﮐﻪ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﺍﻡ ﮐﻤﮏ ﻭ ﺣﻤﺎﯾﺖ ﻣﺎﻟﯽ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ . ﻓﻘﻂ ﺩﻭﺭﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ ﻋﻤﻮﯾﻢ ﺑﻮﺩﻡ ﺭﻭﺯﯼ ﯾﮏ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﭘﻮﻝﺗﻮﺟﯿﺒﯽ ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻢ . ﻫﺰﯾﻨﻪﻫﺎﯼ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﺭﺍ ﻫﻢ ﯾﺎ ﻭﺍﻡ ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﯾﺎ ﭼﻮﻥ ﺩﺭﺳﻢ ﺧﻮﺏ ﺑﻮﺩ ﮐﻤﮏﻫﺰﯾﻨﻪ ﺗﺤﺼﯿﻠﯽ ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻢ ﻣﺎﻫﯽ ۳۰۰ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﻭ ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﻣﯽﮐﺮﺩﻡ .
ﭘﺲ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻭﻝ ﺑﻮﺩﯾﺪ؟
ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻭﻝ ﻧﺒﻮﺩﻡ ﻭﻟﯽ ﺟﺰﻭ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﺍﻭﻝ ﺩﻭﺭﻩ ﺑﻮﺩﻡ . ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺩﺭﺱﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮﻡ ﮐﺎﺭﺑﺮﺩﯼ ﺑﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﯽﺧﻮﺍﻧﺪﻡ . ﺩﺭﺱﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺑﺎﻋﻼﻗﻪ ﻣﯽﺧﻮﺍﻧﺪﻡ .
ﺩﺭ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﺭ ﺷﺪﯾﺪ ﻭ ﻫﻤﯿﻦﺟﺎ ﻫﻢ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﮐﺮﺩﯾﺪ؟
ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺯﺩﻭﺍﺟﻢ ﺑﺎﻭﺟﻮﺩﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺷﺮﺍﯾﻂ ﻭ ﻣﻮﺍﺭﺩﺵ ﺑﻮﺩ ﻭﻟﯽ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺷﯿﺮﺍﺯ ﻭ ﺑﺎ ﺩﺧﺘﺮﻋﻤﻮﯾﻢ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﮐﺮﺩﻡ . ﻫﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﯾﮏﺯﻣﺎﻧﯽ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺣﺮﻓﺶ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ . ﻫﻢ ﻭﺻﯿﺖ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻢ ﻋﻼﻗﻪ ﻭ ﺍﺭﺍﺩﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻤﻮﯾﻢ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﻫﻢ ﺩﺭ ﮐﻞ ﺑﻪ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﻓﺎﻣﯿﻠﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮﺩﻡ .
ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺎﺩﺭﺗﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﯿﺪ؟
ﺧﯿﻠﯽ ﺯﯾﺎﺩ . ﭼﻮﻥ ﭘﺪﺭﻡ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺮﯾﺾﺍﺣﻮﺍﻝ ﺑﻮﺩ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺑﺎ ﺳﺨﺘﯽ ﮐﺎﺭ ﻣﯽﮐﺮﺩ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺁﺑﺮﻭﻣﻨﺪ ﺑﺰﺭﮒ ﻣﯽﮐﺮﺩ، ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺯﻭﺩ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺭﻓﺖ ﻭﻟﯽ ﻫﻤﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ . ﻫﯿﭻﭼﯿﺰﯼ ﺩﺭ ﺩﻧﯿﺎ ﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺟﺎﯾﮕﺰﯾﻦ ﺗﺮﺑﯿﺖ ﻣﺎﺩﺭ ﺷﻮﺩ . ﻣﻦ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺩﺍﺭﻡ ﺭﯾﺸﻪ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺗﺮﺑﯿﺖ ﺩﺍﺭﺩ . ﺣﻼﻝ ﻭ ﺣﺮﺍﻡ، ﻣﺤﺮﻡ ﻭ ﻧﺎﻣﺤﺮﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺑﭽﮕﯽ ﺍﺯ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﯾﺎﺩ ﮔﺮﻓﺘﻢ .
ﯾﮏﭼﯿﺰﯼ ﺭﺍ ﺧﻮﺏ ﯾﺎﺩﻡ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﮐﻪ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺍﺯ ﭘﺪﺭﺵ ﻧﻘﻞ ﻣﯽﮐﺮﺩ . ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪﻫﯿﭻﻋﻨﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﮐﺴﯽ ﻏﺬﺍ ﻧﺨﻮﺭ ﻭ ﺳﻨﮓ ﺑﻪ ﺷﮑﻤﺖ ﺑﺒﻨﺪ ﻭﻟﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻏﺬﺍ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﺭﻭ ﻧﯿﻨﺪﺍﺯ ﻭ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﯾﮓ ﻏﺬﺍﯾﺖ ﺭﺍ ﺑﺰﺭﮒﺗﺮ ﺑﮕﯿﺮ ﺗﺎ ﺍﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺭﺳﯿﺪ ﻣﯿﻬﻤﺎﻥ ﺳﻔﺮﻩﺍﺕ ﺷﻮﺩ . ﻣﺎ ﺍﯾﻦﻃﻮﺭﯼ ﺗﺮﺑﯿﺖ ﻣﯽﺷﺪﯾﻢ ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺑﺎ ﺣﺪﺍﻗﻞﻫﺎ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭﻟﯽ ﺑﺎﺍﺧﻼﻕ ﺑﻮﺩﯾﻢ . ﻣﻦ ﺗﺎ ﮐﻼﺱ ﺷﺸﻢ ﺍﺻﻼً ﻧﻤﯽﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﭘﺮﺗﻘﺎﻝ ﭼﻪ ﺷﮑﻠﯽ ﺍﺳﺖ . ﻣﻬﻢ ﻫﻢ ﻧﺒﻮﺩ ﻭﻟﯽ ﯾﺎﺩ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﯾﮏ ﮐﻮﺭﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺁﺩﻡ ﺭﺍ ﺷﮑﻞ ﻣﯽﺩﻫﺪ ﻭ ﻣﯽﺳﺎﺯﺩ . ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺑﭽﮕﯽ ﺁﺩﻡ ﺷﮑﻞ ﺑﮕﯿﺮﺩ ﺗﻤﺎﻡ ﺁﯾﻨﺪﻩﺍﺵ ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﻓﺮﻡ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ . ﺍﮔﺮ ﻫﺮﺟﺎﯼ ﺩﻧﯿﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻣﺤﯿﻂ ﻓﺎﺳﺪﯼ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﮐﻨﺪ .
ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﮐﺮﺩﯾﺪ ﻭ ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﺪ ﺗﻬﺮﺍﻥ؟
ﺑﻠﻪ ﺍﻣﺎ ﺧﻮﺍﺑﮕﺎﻩ ﻣﺘﺎﻫﻠﯽ ﻧﺪﺍﺷﺘﯿﻢ ﻭ ﻣﻦ ﻫﻢ ﭘﻮﻟﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﻫﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ . ﺑﺎ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻢ ﯾﮏﺧﺎﻧﻪﺍﯼ ﺭﺍ ﻣﺸﺘﺮﮎ ﺍﺟﺎﺭﻩ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﺩﺭ ﻧﺰﺩﯾﮑﯽ ﺯﻭﺭﺁﺑﺎﺩ ﮐﺮﺝ ﻣﺎﻫﯽ ۹۰۰ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﮐﻪ ﻧﺼﻒ ﻧﺼﻒ ﭘﻮﻟﺶ ﺭﺍ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﻣﯽﮐﺮﺩﯾﻢ . ﻣﻦ ﻣﺎﻫﯽ ۳۰۰ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﮐﻤﮏﻫﺰﯾﻨﻪ ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﺩﺭ ﯾﮏ ﺷﺮﮐﺖ ﺩﺍﺭﻭﯾﯽ ﻫﻢ ﻭﯾﺰﯾﺘﻮﺭ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ۳۰۰ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﻫﻢ ﺣﻘﻮﻕ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﻭﺍﻣﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻢ ﺍﻣﻮﺭﺍﺗﻤﺎﻥ ﻣﯽﮔﺬﺷﺖ .
ﺷﺐﻫﺎ ﺳﺎﻋﺖ ۱۲ ﻣﯽﺭﺳﯿﺪﻡ ﮐﺮﺝ ﻭﻟﯽ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﻮﺩ ﺩﯾﮕﺮ .
ﺳﺎﻝ ﺁﯾﻨﺪﻩﺍﺵ ﻫﻢ ﺑﭽﻪﺩﺍﺭ ﺷﺪﯾﻢ ﻭ ﺑﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﺧﺎﻧﻤﻢ ﮐﻪ ﭘﺴﺮﻋﻤﻮﯾﻢ ﻫﻢ ﺑﻮﺩ ﺁﻣﺪﯾﻢ ﺩﺭ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﻭ ﺑﺎﻫﻢ ﯾﮏﺧﺎﻧﻪ ﮐﻮﭼﮏ ﺍﺟﺎﺭﻩ ﮐﺮﺩﯾﻢ . ﺗﺎ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ ﺑﻪ ﺟﺮﯾﺎﻧﺎﺕ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﻭ ﻣﻦ ﺷﺎﻧﺲ ﺁﻭﺭﺩﻡ ﺑﻪﻣﺤﺾ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﺩﺭﺳﻢ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ ﻭﮔﺮﻧﻪ ۴ ﺳﺎﻟﯽ ﻋﻘﺐ ﻣﯽﺍﻓﺘﺎﺩﻡ .
ﭼﺮﺍ ﺍﯾﻦ ﺗﺨﺼﺺ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﺮﺩﯾﺪ؟
ﻫﻤﺎﻥ ﻣﻘﻄﻊ ﯾﮏ ﻧﻘﻄﻪ ﻋﻄﻒ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ . ﻣﻦ ﺍﻭﻝ ﺭﻓﺘﻢ ﺭﺷﺘﻪ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﻭ ﯾﮏ ﻣﺎﻫﯽ ﺩﺭ ﻣﺮﮐﺰ ﻃﺒﯽ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﮐﺎﺭﮐﺮﺩﻡ . ﺩﺭ ﺍﻭﺝ ﻣﺒﺎﺣﺚ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﯾﮏ ﻧﺎﻣﻪﺍﯼ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺭﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﭼﻮﻥ ﺩﯾﺪﻩﺷﺪﻩ ﻣﻦ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﻣﺠﺎﻫﺪ ﻣﯽﺧﻮﺍﻧﻢ ﺩﯾﮕﺮ ﺣﻖ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺗﺤﺼﯿﻞ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﻭ ﺧﻮﺩﻡ ﻫﻢ ﮐﻪ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺍﯾﻦ ﮔﺮﺍﯾﺶ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺭﺱ ﻣﻨﺼﺮﻑ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮﻡ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺮﮔﺮﺩﯾﻢ ﯾﺎﺳﻮﺝ ﻭ ﻣﻦ ﻃﺮﺣﻢ ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻢ . ﯾﮏﻫﻔﺘﻪﺍﯼ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﮐﻪ ﻧﺎﻣﻪﺍﯼ ﺁﻣﺪ ﮐﻪ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﯿﺪ ﺑﺮﮔﺮﺩﯾﺪ ﻭﻟﯽ ﻣﻦ ﻋﺎﺩﺕ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺮﮔﺮﺩﻡ ﮐﺎﺭﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺫﻫﻨﻢ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﻮﺩ ﯾﻌﻨﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﺗﻤﺎﻡﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ .
ﺧﻼﺻﻪ ﯾﮏ ﺳﺎﻟﯽ ﯾﺎﺳﻮﺝ ﻣﺎﻧﺪﻡ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﯿﻦ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻃﺮﺡ، ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺭﺳﯿﺪﻡ ﮐﻪ ﺟﺮﺍﺣﯽ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ . ﺩﺭ ﺷﯿﺮﺍﺯ ﮐﻨﮑﻮﺭ ﺩﺳﺘﯿﺎﺭﯼ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺭﺗﺒﻪ ﺍﻭﻝ ﺑﻮﺩﻡ ﺩﮐﺘﺮ ﻣﻠﮏﺯﺍﺩﻩ ﮐﻪ ﻣﻌﺎﻭﻥ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﺑﻮﺩ ﮔﻔﺖ ﻫﺮ ﺭﺷﺘﻪﺍﯼ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﯼ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﻦ ﻭ ﺑﺎﻭﺟﻮﺩﯼ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﭼﺸﻢﭘﺰﺷﮑﯽ ﺷﯿﺮﺍﺯ ﺑﻪﻭﺍﺳﻄﻪ ﺩﮐﺘﺮ ﺧﺪﺍﺩﻭﺳﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭﻟﯽ ﻣﻦ ﺟﺮﺍﺣﯽ ﺭﺍ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻢ . ﺩﻭﺭﻩ ﺩﺳﺘﯿﺎﺭﯼ ﻣﻦ ﺯﻣﺎﻥ ﺟﻨﮓ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﮐﺮﺑﻼﯼ ۴ ﺩﺭ ﺑﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﺻﺤﺮﺍﯾﯽ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﯿﻦ ﺑﺎ ﺩﮐﺘﺮ ﻓﺎﺿﻞ ﺁﺷﻨﺎ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎﺩ ﺩﺍﺩ ﮐﻪ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﻋﺮﻭﻕ ﺑﺨﻮﺍﻧﻢ . ﺗﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺭﻓﺘﻢ ﺑﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﻫﺎﺷﻤﯽﻧﮋﺍﺩ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺮﮐﺰ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺻﺪﻫﺎ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﮐﻠﯿﻪ ﺯﯾﺮ ﻧﻈﺮ ﺩﮐﺘﺮ ﻓﺎﺿﻞ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩﻡ ﺗﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ ﺭﺍ ﯾﺎﺩ ﮔﺮﻓﺘﯽ ﻭ ﺣﺎﻻ ﺑﺮﮔﺮﺩ ﺷﯿﺮﺍﺯ ﻭ ﻣﺮﮐﺰ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﺁﻧﺠﺎ ﺭﺍ ﺭﺍﻩ ﺑﯿﻨﺪﺍﺯ .
ﺷﯿﺮﺍﺯ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﻧﺪﺍﺷﺖ؟
ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﮐﻠﯿﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﺩﮐﺘﺮ ﺳﻨﺎﺩﯼﺯﺍﺩﻩ ﺩﺭ ﺑﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﻧﻤﺎﺯﯼ ﺷﯿﺮﺍﺯ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺪﺕ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺩﻟﯿﻞ ﭘﺎﺭﻩﺍﯼ ﺍﺧﺘﻼﻓﺎﺕ ﻭ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺭﻓﺘﻨﺪ، ﺗﻌﻄﯿﻞﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ .
ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺩﻫﻪ ﺍﯾﻦ ﺟﺮﺍﺣﯽ ﺩﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﺪ ﻭ ﺳﭙﺲ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۱۳۶۲ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺍﯾﻦ ﻋﻤﻞ ﺟﺮﺍﺣﯽ ﺍﺯ ﺳﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ . ﺩﺭﻃﯽ ﺳﺎﻝ ﻫﺎﯼ ۱۳۶۲ ﺗﺎ ۱۳۶۳ ﺗﻌﺪﺍﺩ ۵۰ ﻋﻤﻞ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﺩﺭ ﺑﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﻫﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺷﺪ ﻭ ﻫﻤﺰﻣﺎﻥ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺍﺳﺎﺳﯽ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﮐﻠﯿﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﻭ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﮔﺴﺘﺮﺩﻩ ﺗﯿﻢﻫﺎﯼ ﭘﯿﻮﻧﺪ، ﻃﺮﺍﺣﯽ ﻭ ﭘﺎﯾﻪ ﮐﺎﺭ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﺮﻭﻉ ﻋﻤﻞ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻥ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺷﯿﺮﺍﺯ ﻭ ﺍﺻﻔﻬﺎﻥ ﻭ ﺳﺎﯾﺮ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺷﺪ .
ﺍﻭﻟﯿﻦ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﮐﻠﯿﻪ ﺩﺭ ﺷﯿﺮﺍﺯ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ ۵۷ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۱۳۶۸، ﺻﻮﺭﺕ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺳﺎﻝ ﺗﺎﮐﻨﻮﻥ ﺍﯾﻦ ﺟﺮﺍﺣﯽ ﺭﻭﯼ ۳ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ۸۰۰ ﺑﯿﻤﺎﺭ ﺑﺎ ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ .
ﺍﻭﻟﯿﻦ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﻣﻮﻓﻖ ﮐﺒﺪ ﻧﯿﺰ ﺩﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﺧﺮﺩﺍﺩ ﻣﺎﻩ ﺳﺎﻝ ۱۳۷۲، ﺗﻮﺳﻂ ﺩﮐﺘﺮ ﻣﻠﮏ ﺣﺴﯿﻨﯽ ﺩﺭ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﻋﻠﻮﻡ ﭘﺰﺷﮑﯽ ﺷﯿﺮﺍﺯ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ، ﺍﯾﻦ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﺑﻌﻨﻮﺍﻥ ﯾﮏ ﻣﺮﮐﺰ ﻣﻮﻓﻖ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﮐﺒﺪ ﺑﻪ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﮔﺴﺘﺮﺩﻩ ﺧﻮﺩ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩ ﺑﻪ ﮔﺰﺍﺭﺵ ﺻﺪﺍﯼ ﺟﻨﻮﺏ، ﻣﻠﮏ ﺣﺴﯿﻨﯽ ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﮐﺒﺪ ﺩﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﻓﺮﺩ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﻩ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺩﺍﺋﺮﻫﺎﻟﻤﻌﺎﺭﻑ ﭘﺰﺷﮑﯽ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﭘﺪﺭ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﮐﺒﺪ ﺩﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﺷﺪ .
ﺍﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺳﯿﺪ ﺣﺒﯿﺐ ﺍﻟﻪ ﻣﻠﮏ ﺣﺴﯿﻨﯽ ﻭ ﻧﻮﻩ ﺁﯾﺖ ﺍﻟﻪ ﺳﯿﺪ ﺻﺪﺭﺍﻟﺪﯾﻦ ﻣﻠﮏ ﺣﺴﯿﻨﯽ ( ﺁﺻﺪﺭﺍ ) ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۱۳۲۸ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪﯼ ﺩﺭﺭﻭﺳﺘﺎﯼ ﭼﺸﻤﻪ ﭼﻨﺎﺭ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻥ ﺑﻮﯾﺮﺍﺣﻤﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻣﺬﻫﺒﯽ ﻭ ﺭﻭﺣﺎﻧﯽ ﺩﯾﺪﻩ ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﻫﺴﺘﯽ ﮔﺸﻮﺩ .
ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۱۳۵۳ ﺩﺭ ﺭﺷﺘﻪ ﭘﺰﺷﮑﯽ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ . ﻭﯼ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﭘﺰﺷﮑﯽ ﻋﻤﻮﻣﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺭﺗﺒﻪ ﻣﻤﺘﺎﺯ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﺗﻤﺎﻡ ﺩﻭﺭﻩ ﭘﺰﺷﮑﯽ ﺩﻭﺭﻩ ﻃﺮﺡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺪﺕ ﯾﮑﺴﺎﻝ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﯾﺎﺳﻮﺝ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪ . ﺍﯾﺸﺎﻥ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺷﺮﮐﺖ ﺩﺭ ﺁﺯﻣﻮﻥ ﺩﺳﺘﯿﺎﺭﯼ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﺷﯿﺮﺍﺯ ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻪ ﺍﺧﺬ ﺗﺨﺼﺺ ﺟﺮﺍﺣﯽ ﻋﻤﻮﻣﯽ ﺑﺎ ﺭﺗﺒﻪ ﻣﻤﺘﺎﺯ ﮔﺮﺩﯾﺪ . ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺩﻓﺎﻉ ﻣﻘﺪﺱ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺩﺳﺘﯿﺎﺭ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺗﯿﻢ ﺟﺮﺍﺣﯽ ﻋﺎﺯﻡ ﺟﺒﻬﻪ ﺷﺪ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺍﻣﺮ ﻣﻮﺟﺐ ﺁﺷﻨﺎﺋﯽ ﺍﻭ ﺑﺎ ﺩﮐﺘﺮ ﺍﯾﺮﺝ ﻓﺎﺿﻞ ﺍﺯ ﺍﺳﺎﺗﯿﺪ ﺑﻨﺎﻡ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﮔﺮﺩﯾﺪ ﻭ ﺑﺎ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎﺩ ﺩﮐﺘﺮ ﻓﺎﺿﻞ ﺑﻪ ﺗﺤﺼﯿﻞ ﺩﺭ ﺭﺷﺘﻪ ﺟﺮﺍﺣﯽ ﻋﺮﻭﻕ ﻭ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﺍﻋﻀﺎﺀ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ .
ﻭﯼ ﺩﻭﺭﻩ ﻓﻮﻕ ﺗﺨﺼﺼﯽ ﺟﺮﺍﺣﯽ ﻋﺮﻭﻕ ﻭ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﮐﻠﯿﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﻋﻠﻮﻡﭘﺰﺷﮑﯽ ﺷﻬﯿﺪ ﺑﻬﺸﺘﯽ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺎﻝ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺍﺳﺘﺎﺩﯾﺎﺭ ﻭ ﻋﻀﻮ ﻫﯿﺎﺕ ﻋﻠﻤﯽ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﻋﻠﻮﻡ ﭘﺰﺷﮑﯽ ﺷﯿﺮﺍﺯ ﺑﻪ ﺗﺪﺭﯾﺲ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺷﺪ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۱۳۶۹ ﺟﻬﺖ ﻃﯽ ﺩﻭﺭﻩ ﻓﻮﻕ ﺗﺨﺼﺼﯽ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﮐﺒﺪ ﺭﺍﻫﯽ ﺁﻣﺮﯾﮑﺎ ﺷﺪ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺗﯿﻢ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﮐﺒﺪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﻧﻤﺎﺯﯼ ﺷﯿﺮﺍﺯ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺩﺍﺩ . ﺩﺭ ﺍﺭﺩﯾﺒﻬﺸﺖ ﻣﺎﻩ ۱۳۷۲ ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﮐﺒﺪ ﺩﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﻭ ﺧﺎﻭﺭﻣﯿﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺭﺳﺎﻧﺪ ﻭ ﻟﻘﺐ ﭘﺪﺭ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﮐﺒﺪ ﺩﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﻮﺩ .
ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۱۳۷۲ ﭘﺲ ﺍﺯ ﮐﺴﺐ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺍﺯ ﻣﺮﺍﺟﻊ ﻭ ﺍﺧﺬ ﻓﺘﻮﺍ ﺩﺭ ﺧﺼﻮﺹ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﮐﺒﺪ ﺩﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ ، ﺩﻭﺭﻩ ﺗﮑﻤﯿﻠﯽ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﮐﺒﺪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﻭ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯﮐﺸﻮﺭﻫﺎ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺍﻧﮕﻠﺴﺘﺎﻥ ﺳﭙﺮﯼ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻭﻣﯿﻦ ﺩﻭﺭﻩ ﭼﻬﺮﻩﻫﺎﯼ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﺭ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﭼﻬﺮﻩ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﺭ ﺩﺭ ﻋﺮﺻﻪ ﺟﺮﺍﺣﯽ ﻋﺮﻭﻕ ﻭ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﺍﻋﻀﺎﯼ ﺣﯿﺎﺗﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪ . ﺩﺭ ﺭﺍﺳﺘﺎﯼ ﺧﺪﻣﺎﺕ ﻋﻠﻤﯽ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﮐﺒﺪ ﺍﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺯﻧﺪﻩ ﻭ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﮐﺒﺪ ﺑﻪ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺁﺛﺎﺭ ﺍﻭﺳﺖ ﻭﯼ ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻫﻤﮑﺎﺭﺍﻥ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﻋﻠﻮﻡ ﭘﺰﺷﮑﯽ ﺷﯿﺮﺍﺯ ﺑﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﺧﯿﺮﯾﻪ ﺍﺑﻦ ﺳﯿﻨﺎ ﺭﺍ ﭘﺎﯾﻪ ﺭﯾﺰﯼ ﮐﺮﺩ .
ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖﻫﺎ
۱ ) ﺭﯾﺎﺳﺖ ﺑﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﺷﻬﯿﺪ ﻓﻘﯿﻬﯽ ( ﺳﻌﺪﯼ ) ﺷﯿﺮﺍﺯ
۲ ) ﻣﻌــﺎﻭﻧﺖ ﺁﻣﻮﺯﺷـــﯽ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﻋﻠﻮﻡ ﭘﺰﺷﮑﯽ ﺷﯿﺮﺍﺯ
۳ ) ﺭﯾﺎﺳﺖ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﻋﻠﻮﻡ ﭘﺰﺷﮑﯽ ﺷﯿﺮﺍﺯ
۴ ) ﻋﻀﻮ ﻫﯿﺎﺕ ﻣﻤﺘﺤﻨﻪ ﺑﻮﺭﺩ ( ﺩﺍﻧﺸﻨﺎﻣﻪ ) ﺗﺨﺼﺼﯽ ﺟﺮﺍﺣﯽ ﮐﺸﻮﺭ
۵ ) ﻋﻀﻮ ﻫﯿﺎﺕ ﺍﻣﻨﺎﺀ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﻋﻠﻮﻡ ﭘﺰﺷﮑﯽ ﯾﺎﺳﻮﺝ
۶ ) ﻋﻀﻮ ﻫﯿﺎﺕ ﺍﻣﻨﺎﺀ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﺁﺯﺍﺩ ﺍﺳﻼﻣﯽ ﯾﺎﺳﻮﺝ
۷ ) ﻋﻀﻮ ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ ﻓﺮﻫﻨﮕﺴﺘﺎﻥ ﻋﻠﻮﻡ ﭘﺰﺷﮑﯽ ﺍﯾﺮﺍﻥ
۸ ) ﻋﻀﻮ ﺍﻧﺠﻤﻦ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﺍﻋﻀﺎﺀ ﺍﯾﺮﺍﻥ
۹ ) ﻋﻀﻮ ﺍﻧﺠﻤﻦ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﺍﻋﻀﺎﺀ ﺧﺎﻭﺭ ﻣﯿﺎﻧﻪ
۱۰ ) ﻋﻀﻮ ﺍﻧﺠﻤﻦ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﺍﻋﻀﺎﺀ ﺍﺭﻭﭘﺎ
۱۱ ) ﺭﺋﯿﺲ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﯽ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﺍﻋﻀﺎﺀ ﺧﺎﻭﺭ ﻣﯿﺎﻧﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﭼﻬﺎﺭ ﺳﺎﻝ
۱۲ ) ﻋﻀﻮ ﻫﯿﺎﺕ ﺍﻣﻨﺎﺀ ﭘﮋﻭﻫﺸﯽ ﻣﺨﺘﺮﻋﯿﻦ ﻭ ﻣﮑﺘﺸﻔﯿﻦ ﺩﻓﺘﺮ ﻧﻬﺎﺩ ﺭﯾﺎﺳﺖ ﺟﻤﻬﻮﺭﯼ ﺍﺳﻼﻣﯽ ﺍﯾﺮﺍﻥ
ﮔﺰﺍﺭﺵ : ﺣﻤﯿﺪﻩ ﻃﺎﻫﺮﯼ
ﺑﻮﯾﺮﻧﯿﻮﺯ
