از آن جا که سند ۲۰۳۰، معاهده نبوده و الزام آور محسوب نمی‌شود هیچ یک از کشورهای اسلامی نسبت به موارد احتمالی مغایرت آن با شرع اعلام تحفظ (عدم تعهد نسبت به مواردی که احتمالا مغیار با دین و فرهنگ وقوانین موضوعه آن کشور باشد.) نکرده‌اند.
پایگاه خبری صدای جنوب:
سید ابراهیم دادگر : مدتی است که سندی موسوم به سند ۲۰۳۰ یونسکو به سرفصل بحث های حاکم در جامعه تبدیل شده و اوجش را میتوان فضای دوازدهمین دوره ی انتخابات ریاست جمهوری دانست ، طوری که تنور بحث از مناظره های انتخاباتی داغ شده و رفته رفته حرارتش محافل سیاسی و طرفداران کاندیداها را در نوردید و در این اواخر طوری شدت یافت که بحث ها از سطح کلان سیاسی به محیط خانواده ها ورود و بعضا تحلیل های غیر علمی و شتاب زده با قوه ی محرکه انتخابات ، موجی از نگرانی ها را در سطح جامعه به ویژه خانواده ها به وجود آورد. حال که از فضای انتخابات فائق آمده به دور از تشتت های سیاسی در این نوشته سعی شده با بی طرفی کامل و با نگاهی آکادمیک و تخصصی به این موضوع بپردازیم.
دولتهای عضو در همین سازمان یونسکو آبان ماه سال گذشته در مصوبه ای بر تعلق «حرم قدس شریف به مسلمانان» تاکید کرده و از این حیث خشم شدید رژیم اشغالگر قدس را برانگیخته بودند.در این قطعنامه که توسط تونس و لبنان ارائه شده بود، تعلق «قدس» به مسلمانان تایید شده است.
یونسکو دو هفته پیش از آن نیز قطعنامه مشابهی تصویب کرده بود که در آن “دولت اسرائیل” به عنوان «اشغالگر» متهم شده بود که مانع دسترسی مسلمانان به مسجدالقصی می‌شود. و که رژیم صهیونیستی در اعتراض به این قطعنامه ها همکاری خود با یونسکو را معلق کرد. لذا یونسکو هم مثل هر سازمان بین المللی دیگری، بسته به جهت حرکت اکثریت دولتها، مصوبات مختلفی دارد و البته هیچکدام هم الزام آور نبوده و نیستند.
در آخر باید گفت جمهوری اسلامی در نگاه به این قبیل اسناد، در زمان مذاکرات و تصویب سعی می کند حصول اطمینان شود که هیچ چیزی، حتی یک کلمه، در متن نباشد که خلاف ارزشها و اصول و قوانین ملی ما باشد، و در مورد برخی کلمات کلی و تفسیربردار نیز همواره قرائت خود و تفسیر خود را ملاک دانسته و می داند.
نمایندگان و دیپلماتهای جمهوری اسلامی ایران ثابت کرده اند که در هر اجلاس بین المللی، حتی اگر یک عبارت وجود داشته باشد که تعارض با اصول و ارزشهای کشور داشته باشد، از مخالفت دست برنداشته و خواستار حذف یا اصلاح ان عبارت شوند، و اگر تنها بمانند و هیچ دولت دیگری هم آنها را همراهی نکند، در نهایت هیچ واهمه ای از این نداشته اند که یک تنه رسما اجماع را شکسته و مانع تصویب آن سند شوند. موارد متعددی از این قبیل موضع گیری ها قابل ذکر است که خارج از حوصله این نوشتار می باشد.
