مروری بر افشای مفسده‌هایی که در این سو و آنسوی شهرهای کشور رخ داده ناشی از رفتارهای چاپلوسانه‌ای است که شوربختانه مسافران تابستانی در جاده‌ها و خیابان‌های شهرها مشاهده می‌کنند.
پایگاه خبری صدای جنوب:
سرمقاله روزنامه ابتکار – جلال خوشچهره
چاپلوس‌های سوداگر
هفته‌های پایانی شهریور، فصل مسافرت است. از شهرهای شمالی گرفته تا اقصی نقاط کشور مقصد غالب گردشگران می‌شود. اما تلاقی روزهای پایانی تابستان با تعیین برخی مسئولان شهری، زیبایی شهرها را پشت بنرها و پوسترهای بلند بالای تبریکات رنگارنگ و چاپلوسانه در مسیر جاده‌ها پوشانده است.
مسافران این روزها دیده‌اند که قدم به قدم و شهر به شهر،حاشیه جاده‌ها و خیابان‌ها را بنرهای تبریک به برخی مسئولان پر کرده است. جالب اینکه بنرها و پوسترها در هر نقطه از شهر و جاده هر استان به یک شکل است. گویی یک مرکز در توزیع آنها دست دارد.
راستی چرا چنین است؟ آیا توزیع گسترده چنین بنرهایی برخاسته از ذوق مردم است؟ یا اقدامی چاپلوسانه و سوداگرانه کسانی است که در ازای چنین رفتاری برای خود کیسه دوخته‌اند؟ آیا مسئولان خود در انجام چنین کاری دست دارند؟ پاسخ هرچه باشد با سلامت فرهنگی و اخلاق اجتماعی فاصله دارد. مردم پای صندوق‌های رای حاضر شدند، نمایندگان خود را در شوراها انتخاب کردند و آنان بنابه تشخیص مصلحت اندیشانه خود فردی را به عنوان شهردار انتخاب کردند. همانگونه که در پایتخت انجام شد. منتخبان شوراها حالا شهرداران همه شهروندان هستند. بدیهی است اعتبار و مشروعیت آنان نیز برخاسته از آراء مردم است. گفتن تبریک هم امری معمول است اما وقتی در برخی شهرها، کار به افراط می‌کشد باید در نیت بانیانش تردید کرد؛ اینکه هدف، تشویق کیش شخصیت در مسئولان است؟ آیا قرار است با این تبریکات پرطمطراق، گسل‌های موجود در روابط شوراها و شهرداران از حالا فعال شود؟ آیا قرار است شهرداران مدیون تبلیغات‌چی‌ها شوند؟ آیا شهرداران خود در این باره وارد عمل شده‌اند؟
بالاخره روزی باید در اصلاح رفتارهایی چنین وارد عمل شد. نهاد انتخابی شوراهای شهر و روستا از آن رو بنا شد که مفهوم شهروندی نهادینه شود. شهروند مطالبه‌گر است؛ صاحب حقوق مدنی است و در این‌حال موظف به رعایت حقوق عمومی. منتخب شهروند هم اختیاراتش متکی به وظایفی است که برعهده دارد. بنابراین در بده بستان‌های شهروندی، طلبکاری و بدهکاری در چارچوب قوانین معنا و مفهوم دارد. حالا اگر رفتاری که رنگی از چاپلوسی سوداگرانه دارد، باید از سوی عموم مردم شماتت شود. فرهنگ ایرانی و اسلامی هرگز با این اخلاق همسو نبوده و نیست. بزرگترین آسیب به جامعه مدرن، کیش شخصیت و تشویق آن است. جامعه مدرن قادر به هضم چنین شخصیت‌پردازی‌ها نیست. اگر قرار است مشروعیت و اعتبار مسئولان در چارچوب عمل به وظایفشان باشد، اجازه دهیم کارنامه آنان در این باره قضاوت کند.
مروری بر افشای مفسده‌هایی که در این سو و آنسوی شهرهای کشور رخ داده ناشی از همین رفتار چاپلوسانه‌ای است که شوربختانه مسافران تابستانی در جاده‌ها و خیابان‌های شهرها مشاهده می‌کنند.
