متاسفانه آن بخشی را که باید بیش از هر چیز مورد توجه قرار دهیم رها کرده و به موضوعات فرعی و دست چندمی چسبیده‌ایم و چنان سیاست را چسبیده‌ایم که از آموزش و پرورش به عنوان کارخانه انسان‌سازی غافل شده‌ایم.
پایگاه خبری صدای جنوب:
مهین راوند طی یادداشتی این گونه آورده است که هر جامعه برای توسعه قبل از هر چیز باید به نظام تعلیم و تربیت خود توجه داشته باشد که اکنون شاهد آن نیستیم.
متاسفانه آن بخشی را که باید بیش از هر چیز مورد توجه قرار دهیم رها کرده و به موضوعات فرعی و دست چندمی چسبیده‌ایم و چنان سیاست را چسبیده‌ایم که از آموزش و پرورش به عنوان کارخانه انسان‌سازی غافل شده‌ایم.
مقام معظم رهبری بیش از هر چیز در سال‌های زعامت خود به موضوع تولید علم اشاره کرده و فرموده‌اند که مدارس و دانشگاه‌ها را بیش از هر چیز دیگر مورد توجه قرار دهید تا با تجهیز به سلاح علم بتوانیم در مقابل دشمنان و بدخواهان ایستادگی کنیم اما کو گوش شنوا و از خود بپرسیم به آموزش و پرورش به عنوان پایه و ریشه توسعه چه اندازه بها داده‌ایم؟.
به قدری بی‌توجهی به آموزش و پرورش و مدارس شده که حتی به جعبه کمک‌های اولیه مدارس خود بی‌توجهیم و دردسری برای زخم انگشت امیدان آینده خود نداریم!.
جای بسی تاسف و خجالت است که بگوییم جعبه کمک‌های اولیه مدارس ما از داشتن یک چسب زخم ساده و کم ارزش و بی قیمت محروم است.
وقتی در مدارس خود بدیهی‌ترین امکانات را نداریم چگونه می‌توان از آموزش و پرورش پویا سخن به میان آورد و چه انتظاری می‌توان از مدیر و معلم و دانش‌آموز و مدیر آموزش و پرورش داشت.
متاسفانه با بودجه‌هایی که در سالیان گذشته تاکنون برای آموزش و پرورش تصویب می‌شود این دستگاه بزرگ و عریض و طویل چنان دست بسته است که قادر به تامین بدیهی‌ترین امکانات در مدارس از جمله تجهیز جعبه کمک‌های اولیه نیست.
باید دستگاه‌های دیگر مثل سازمان برنامه و بودجه و علوم پزشکی و مجموعه استانداری و فرمانداری‌ها به کمک آموزش و پرورش بیایند و برای تامین نیازهای ضروری از جمله لوازم بهداشتی و درمانی مدارس که چندان گران قیمت هم نیستند اقدام کنند.
