به رسم جاری برنامه های مختلف، یک بخش ثابت استفاده از بیانات یک نفر به عنوان سخنران است که با هدف تبیین یا روشنگری و تشریح موضوع قرار داده می شود که بخش محتوایی برنامه است.
صدای جنوب
به گزارش خبرنگار صدای جنوب شهرستان لنده، به رسم جاری برنامه های مختلف، یک بخش ثابت استفاده از بیانات یک نفر به عنوان سخنران است که با هدف تبیین یا روشنگری و تشریح موضوع قرار داده می شود که بخش محتوایی برنامه است.
به همان اندازه که مطالب یک سخنران می تواند اثرگذار و مفید باشد، می تواند اثرات منفی و نارضایتی برای مخاطب داشته باشد. پس انتخاب فرد سخنران متناسب با برنامه اهمیت بالایی دارد؛ سخنرانی که بتواند متناسب با ماهیت برنامه، جنس مخاطب، سن مخاطب، شرایط مکانی و زمانی برنامه و عوامل زیاد دیگری متون خود را تنظیم و ارائه نماید.
این روزها متأسفانه بخش سخنرانی برنامه ها به بخش تکراری و کسل کننده برنامه ها تبدیل شده و گویا بجز خبرنگاران سایت ها، مطالب سخنران در بین مخاطبان گوش شنوایی ندارد.
هر کس که مسئولیتی دارد، لزوماً سخنران خوبی نیست! هر کس که تُن صدای مناسبی دارد لزوماً سخنران خوبی نیست! هر فرد دارای کت و شلوارِ اتوکشیده و دارای محبوبیت میان طیف خاص خودش لزوماً سخنران خوبی نیست!
ما مردم و مخاطبین سخنران ها نیز در ایجاد توهم خوب سخنرانی کردن افراد نقش داریم؛ آنگاه که پس از سخنرانی افراد، به به گویان و تعریف های دروغمان با تعارفات مختلف آغاز می شود و بجای کمک رسانی و نقد صحبت های وی، او را به قول معروف باد کرده و چشم خودمان و او را به روی نواقص و ضعف ها بسته ایم.
گویا سخنران برنامه هدفی جز بیان مطالبش ندارد؛ مطالبی که یا از قبل آماده کرده و شاید هم آماده نکرده و فی البداهه بیان می نماید!! برای سخنران فقط پایان ارائه مطالب آماده شده مهم است، خواه ۱۰ دقیقه باشد خواه ۴۰ دقیقه؛ دیگر شرایط مخاطب و برنامه مهم نیست و ارزشی ندارد.
در این حالت مخاطب گروگانی است که زیر دست سخنران می ماند و راهی جز گوش دادن ندارد. مخاطب نیز رسم ادب را اَدا می نماید و به احترام سخنران تا انتهای صحبت هایش می نشیند و به گوشه ای خیره شده و برنامه های زندگی، اقساط معوقه، برنامه مسافرت خانواده، غذای ناهار فردا و… را در ذهنش مرور می کند!!
گاهی نیز با فضای مجازی، مرور اخبار و بازی های مختلف یا صحبت با بغل دستی اش خود را سرگرم می کند.
اما گویا سخنران محترم برنامه، توجهی به این بی توجهی ها ندارد؟!! و با میکروفون یکه تازی می کند و خودشیفتگی اش بیشتر می شود.
به راستی چرا سخنرانان برنامه ها فکر می کنند این برنامه ها مکان مانور اقتدارشان یا اثبات توان تکلمشان برای رقیبان میباشد؟!
سخنرانانی که
کاری به زمان شروع برنامه ندارند!!
کاری به خستگی مخاطب ندارند!!
کاری به سن مخاطب ندارند!!
کاری به محتوای برنامه ندارند!!
و حتی کاری ندارد که نوبت او در بخش چندم برنامه قرار دارد!!
فقط برای او بیان مطالبش مهم هست و بس، فقط می آید که چیزی بگوید و رفع تکلیفی نماید!
برنامه که شروع می شود، هر سخنران بعد از دیگری بالا می رود؛ یکی برای عرض خیر مقدم، دیگری سخنران اصلی برنامه، دیگری برای تشریح برنامه، پس از او کسی برای مسئولیتش در فلان اداره که چون حضور دارد باید مخاطبان را به فیض رساند(!!) و در آخر نیز دیگری برای قدردانی!! و مخاطب همچنان نشسته است و هر روز این روند را در برنامه های مختلف طی می کند.
داریم سخنرانان اهل فنی که هم مطالب خوبی ارائه می دهند و هم مطالب را به خوبی ارائه می دهند؛ اما در سَمت دیگر نیز سخنرانانی داریم که مطالعه و تحلیلی ندارند و مطالبی را که به سادگی در اینترنت و گروه های مجازی یافت می شوند با غرور بیان می کنند و چنان به مخاطب نگاه می کنند که گویا عالم منتظر بیان واقعیات و حقیقت از زبان اوست؛ از مدیترانه و خلیج پاناما می گویند تا کشاورزی روسیه و خط مرزی سودان!! از اقتصاد اتریش تا انسان شناسی و دوران قرون وسطی!! از سد مارون ۲ و معادن سنگ سمنان تا اهمیت گیاهان دارویی!!
سخنران عزیز و گرامی:
– تشریح یک یا نهایتاً دو موضوع متناسب با ماهیت برنامه، کافی است.
– شاید خارج شدن آرام آرام مردم از برنامه و غرق در گوشی و حرف زدن با بغل دستی شان نشانه اعتراضی باشد به مطالب شما سخنران گرامی!!
– وقت محدودی که در فلان برنامه به شما اختصاص داده می شود، فرصت ارائه شعارها و علایق شما نیست، در عمل و با کارهایتان به مردم خدمت کنید نه در سخنرانی هایتان.
و در آخر
وقت و زمانی از مخاطب را که پای صحبت های شما سخنران عزیز نشسته است، بخشی از عُمر اوست. اگر از مطالب شما استفاده ای ننمایند و اسرافی در عمر او صورت گیرد، حق الناس است!! کمی مطالعه و کمی نگاه واقع بینانه!!
خبرنگار : Mohammad Riahy
