صدای جنوب؛ باران نیامده است کشتی بر زمین نکرده اندو کم کم دارد دیر می شود اما ناامیدی در دل ساده اما مهربان مردان وزنان روستا خودی نشان میدهد وارام ارام به فکر چاره می افتند ، درشبی از شبهای پاییز یا زمستان جمعی از همین اهالی که عموما جوانان ونوجوانان هستند جمع می شوند […]
صدای جنوب؛
باران نیامده است کشتی بر زمین نکرده اندو کم کم دارد دیر می شود اما ناامیدی در دل ساده اما مهربان مردان وزنان روستا خودی نشان میدهد وارام ارام به فکر چاره می افتند ، درشبی از شبهای پاییز یا زمستان جمعی از همین اهالی که عموما جوانان ونوجوانان هستند جمع می شوند و کیسه برمی دارند و از پایین روستا در تک تک خانه ها را می زنند و این زمزه بر زبانشان است که《 یا الله یا الله بارونی 》وصاحبان خانه ها هم بر پشت بام مخفی می شوند و اجازه می دهند تا اجتماع برسند و کاسه ای اب بر سرشان می ریزند بدان امید که باران نیز چنین کند و صدای خنده وشادی که در جمع می پیچد و آردی می گیرند و روستا گردی که تمام شد جایی آردهارا خمیرمی کنند وچانه ، دراین میان سنگی درمیانه چانه ای می گذارندوسهم هر کس شد بدهکاراست و مسئول ودراین بین شخصی که با صداقت و متقی و شناخته شده است چند روزی را مهلت می گیرد تا باران ببارد و معمولا هم چنین می شد ومردم شبی خوش را به امید باران سپری می کردند
《 یالله یالله برونی 》سنتی که ریشه در فرهنگ سنتی ما داشت ازجنبه های مختلف قابل ستایش است این رسم شادی افزا علاوه برایجاد مودت ومحبت بین ساکنان یک روستا فی الواقع نوعی دست به دعا برداشت و درخواست از کریم شفیق و دهنده بی منت بود تا با لطف ومرحمت خود حال که دسته جمعی دست نیاز بسویش گشوده اندآنان را مورد تفقد و مهربانی قرار دهد و در نهایت با وساطت ابرو داریک محله یا روستا ، تمام اعتبار او خرج این می شد تا خداوند به پاس بندگی این انسان شریف کران تا کران زمین را با آب زلال و لطیف بارانش بشوید و گرد وغبار نا امیدی را به دره های فنا گسیل کند
والبته بخشندگی روستاییان خود راهگشا بود و وقتی خداوند مهر بانی مردم را می دید او که خود مهربان مطلق است مهربانیش را نیز دریغ نمی فرمود
کاش بار دیگر برمی گشتیم به طاده دلی و مهربانی ها
نوراله حمیدی از فرهنگیان چرام
