روز نهم محرم روز تاسوعای حسینی به نام علمدار کربلا حضرت ابوالفضل العباس برادر امام حسین (ع) سمبل فداکاری ، از خودگذشتگی و مظلومیت است.
در روز تاسوعای حسینی که به نام علمدار دشت کربلا حضرت ابوالفضل العباس (ع) نامگذاری شده است، دلدادگان حسینی با برپایی مجالس عزاداری و حرکت دسته جات عزاداری به یاد مظلومیت حضرت سیدالشهدا (ع) و شهدای دشت کربلا به عزاداری می‌پردازند.
حضرت عباس (ع) الگوی شجاعت، ولایت مداری، مردانگی، شرافت و همه خوبی هاست.در روز قد کشیدن تشنگی در کنار نهر آب، چشم‌های بارانی و دل‌های خون شده، یاد عباس (ع) می‌کند.
در این روز صحرای کربلا شاهد جریان‌های غریب و ظالمانه‌ای در حق امام حسین علیه السلام و خانواده و یاران آن حضرت بود.
در این روز تعدادی از یاران امام اقدام به حفر چاه کرده بودند.خبر این ماجرا به عبیدالله ابن زیاد رسید و او به عمر بن سعد دستور داد که فوراً جلوی حفر چاه را بگیرند تا امام حسین علیه السلام در تشنگی بمانند.
عمر بن سعد هم یاران آن حضرت را تهدید کرد که چاه را از خاک پر کنند، در غیر این صورت به آن‌ها حمله خواهد کرد.ساعتی بعد، تشنگی در میان کاروان امام بالا گرفته بود.
به همین دلیل حضرت عباس علیه السلام از سوی امام حسین علیه السلام مأمور آوردن آب به خیمه‌ها شدند.ماجرای آوردن آب در تاریکی شب اتفاق افتاد و از آن زمان به بعد، عنوان سقا به حضرت ابوالفضل العباس علیه السلام داده شد.
حضرت عباس (ع) سقای کربلا
وقتی تشنگی در میان یاران امام حسین علیه السلام بالا گرفت، امام حسین علیه السلام برادر خود حضرت ابوالفضل العباس علیه السلام را مأمور آوردن آب به خیمه‌ها کردند.
حضرت عباس علیه السلام به همراه ۳۰ نفر سواره و ۲۰ نفر پیاده در تاریکی شب به سمت رود فرات راه افتادند.در میان حضرت علی اکبر علیه السلام نیز همراه حضرت عباس علیه السلام بود و پرچمی در دست نافع بن هلال جملی قرار داشت.
نشست و مردی از قبیله تمیم با عمود آهنین بر فرق مبارکش زد که از اسب به زمین افتاد.
«وَنادی بِأعْلی صَوْتِهِ:أَدْرِکْنی یا أَخِی» با صدای بلند فریاد زد:برادر مرا دریاب. (ابصار العین، ص ۳۰)
چون امام حسین (ع)، عباس را در کنار فرات بر زمین دید، به سبب کشته شدن عباس به شدّت گریه کرد.
در تاریخ نوشته شده که رزم حضرت عباس علیه السلام در این نبرد بسیار دلیرانه بود به طوری که یاران امام حسین علیه السلام را سرشار از رشادت و شجاعت کرد.
