کم کم به محرم نزدیک می شویم. در این ایام این مجالس گرم تَر هم می شود. این مجالس که قرار است در آن به مدح شهیدان کربلا و ترویج مکارم اخلاق پرداخته شود، باید مراقب بود خود به قتلگاه اخلاق تبدیل نشود و اخلاق در آن شهید نشود تا تریبون به انحراف کشیده نشود!
محمدعلی وکیلی در سرمقاله روزنامه ابتکار نوشت:
گویا باید عادت کنیم که دراین کشور هیچ چیز در جای خودش نباشد! هرکسی به هرکاری باید سرک بکشد و مزه کند. شاید این یکی از علت های ظهور پاره هویت ها و هویت های «شتر، گاو، پلنگی»هم باشد.
در هر روی، یکی از آن چیزهایی که مدت زیادی است از ریل خود خارج شده است، مجالس وعظ و مداحی است.مجالسی که باید علی الاصول به ترویج اخلاقیات و صالحات بپردازد. یکی از قواعد مفروض در این گونه مجالس رعایت اصل «رطب خورده کی منع رطب کند؟» است.
مخاطبان اینگونه مجالس انتظار رعایت اخلاق را از خطیب این مجالس دارند. رعایت ادب و اخلاق توسط صاحب سخن، باعث عمق نفوذ سخن در مستمع می شود. نمی توان خود درشتی کرد و ملت را از زشتی منع کرد! این گونه مواجهه نه تنها تاثیر مثبت نمی نهد و در جان نمی نشیند بلکه نتیجه عکس هم می دهد و ملت را نسبت به چنین مجالس بدبین می کند. با درشتی و زشتی در محراب و منبر جلوه کردن، خلاف طریقت است و از اساس، نقض غرض است.
چندی است که صاحبان این تریبون ها -به خصوص مداحان – از مدار این تریبون ها خارج شده اند. زبان آنان بیش از اینکه به عاطفه و اخلاق مزین باشد، به سیاست و جانبداری آمیخته است.
همه می دانیم که هرکلامی رنگ اغراض سیاسی به خود دید، از عمق نفوذ آن کاسته می شود. متاسفانه امروز برخی از مداحان بدون توجه به شان، جایگاه و تکلیف خود، هوس های سیاسی خود را پشت تریبون وعظ و روضه امام حسین دنبال می کنند و گاهی همه تریبون را خرج این هوس ها می کنند. زبان سیاست، زبان سخت و حاوی جانبداری است و گاهی هم محمل مقداری خشونت است. اما زبان این مجالس باید زبان عاطفه و اخلاق و نرمی و ملاطفت باشد. ورود به مسائل سیاسی و ادای کلمه «پفیوز»در این مجالس، واقعا نوبر است! این گونه فحاشی ها نه کار سیاستمداران است و نه مداحان. مشخص نیست در این موارد در کدام سنت سخن می گویند!
مردم به این گونه مجالس گرایش فطری و اعتقادی دارند. سوق دادن این مجالس به سمت و سوی هوس های سیاسی خود، خیانت به مردم است. اینکه برخی مداحان به خودشان اجازه می دهند روحانی، مرجع و مخالفان سیاسی خود را با زشت ترین الفاظ بنوازند، مصداق بارز استفاده ابزاری از باورهای مردم و مجلس وعظ و روضه امام حسین (ع) است. گاهی از این نیز پا را فراتر می گذارند و در جای فقیه می نشینند و فتوای مهدورالدم رقیب را صادر می کنند. اینان هم پای در نعلین فقها می کنند و هم دست در آستین سیاست ورزان می برند؛ در حالی که نه فقه می دانند نه سیاست! و با این سطح از صلاحیت اما در همه این موارد اظهارنظر می کنند و حکم هم می دهند!
نگاهی به ادبیات سیاسی برخی مداحان در این دهه، با آنچه ضرورت ذات این مقام است بسیار دور است. ادبیات پر از تکفیر، طرد و لعن و درشتی!
بدیهی است این چنین دست دخالت در سیاست گشودن و پشت تریبون ها کف به دهان آوردن، در شان مجالس وعظ و روضه امام حسین (ع) نیست. با این روش نه تنها به ترویج اخلاق و سیره ائمه اطهار(ع) کمک نکرده ایم بلکه ضد آن را هم تبلیغ کرده ایم.
کم کم به محرم نزدیک می شویم. در این ایام این مجالس گرم تَر هم می شود. این مجالس که قرار است در آن به مدح شهیدان کربلا و ترویج مکارم اخلاق پرداخته شود، باید مراقب بود خود به قتلگاه اخلاق تبدیل نشود و اخلاق در آن شهید نشود تا تریبون به انحراف کشیده نشود!
